Op vrijdag 31augustus wordt Dik Brienen bevestigd als predikant van de gemeente Hardenberg.
Na ruim twintig jaar in Frankrijk te hebben gewoond komen hij en zijn vrouw Hetty nu weer terug naar Nederland.
Ze vertellen in dit artikel wat hen heeft bewogen naar Frankrijk te vertrekken, wat ze daar allemaal hebben gedaan en ook over de plannen die ze hebben voor hun werk in Nederland.
Het was eind augustus 1991 dat we naar Frankrijk vertrokken, na zes jaar de kerk van Delfzijl te hebben gediend. De Here riep ons naar de kleine Franse protestantse kerken.
Na een jaar van acculturatie en taalstudie in de Cevennes, was Parijs onze eerste Franse gemeente; 20 broeders en zusters in een klein zaaltje midden tussen hoge flats. Ik had geen evangelisten-cursus of grote-stads-visie-opleiding gevolgd. Tim Keller kende ik niet, Siebrand was nog niet in Amsterdam begonnen, in Frankrijk kende ik nog niemand met wie ik deze ‘missie’ kon uitdenken of vormgeven. Hetty en ik hadden slechts onze eigen kleine talenten en een hart voor het Evangelie en de mensen/kinderen die de Here nog niet kenden in deze miljoenen-metropool.
Terug met z’n tweeën
Na 21 jaar en twee andere gemeenten (Montauban en Bordeaux), hadden we het verlangen terug te mogen keren in onze oude christelijke gereformeerde kerken, de kinderen achterlatend. Tim, 28 jaar, woont in een voorstad van Parijs en werkt voor het ministerie van Volksgezondheid. Marije, 26 jaar, is na een artistieke loopbaan nu zoekend naar socio-cultureel werk, getrouwd met de Zwitser Hervé, wonend in Lausanne. Daan, 23 jaar, zit in zijn laatste jaar van de Master 2 fase in Bordeaux om werktuigbouwkundig ingenieur te worden.
Hardenberg: evangelisatie!
De Sjaloom Kerk van Hardenberg deed een beroep op ons, ervan overtuigd zijnde dat de Here zo een nieuwe herder en leraar wilde geven aan Zijn gemeente.
Hetty en ik hadden al heel gauw diezelfde overtuiging en omdat de gemeente beloofde ons gastvrij op te nemen onder hen, hebben we met veel dankbaarheid ‘ja’ gezegd.
Ons hart is nog altijd een evangelisten-hart. Aan de andere kant kan ik me er enorm op verheugen weer gewoon catechisatie te gaan geven, te ‘onderwijzen’ uit de Heidelbergse Catechismus of de Nederlandse Geloofsbelijdenis in prediking en volwassenen catechisatie. Bezoeken op de fiets, dat heb ik in al die Franse 21 jaar nooit gekund! Voor een Bijbelstudie-huisgroep reed ik in de Parijse jaren zo één keer per maand wel 200 km. Ook had ik op een gegeven moment 4 Parijse huisgroepen per week. Zeven jaar lang geen begrafenis, maar wel bekeringen en volwassendoop. Bijzondere momenten van zeer diepe vertroosting en confronterende Evangelieverkondiging, in aanwezigheid van tientallen niet-kerkelijken, waren er tijdens de vele begrafenissen in Montauban, alwaar ik ook het protestantse bejaardentehuis diende als pastor. In die tijd zongen we mee in een groot interkerkelijk koor, Bijbelse musicals, en Hetty zette er een familiehuis voor ziekenhuispatiënten op.
Hobby’s: kerkbouwtekeningen-maquettes
Na een begin van kerkbouw in Delfzijl, hebben we jaren lang plannen ontworpen om een kerkelijk centrum in Parijs van de grond te krijgen (zonder resultaat). In Montauban werd het historische kerkgebouw geheel gerenoveerd en in Bordeaux werd een groot pand aangekocht, waar ik met een bevriende architect mijn hobby helemaal kon uitleven: kerkarchitectuur in een evangelisatie context!
Andere hobby’s? Tekenen en aquarel, badminton, voetballen, sjoelen en… de boeken van professor Versteeg en Packer lezen over het werk van de Heilige Geest, die naar mijn idee nog altijd zeer actueel en fundamenteel Bijbels zijn, zeker in de hele vraagstelling rondom de evangelische geloofsbeleving.
Vrouw-zijn naast een Franse predikant…
Als predikantsvrouw heb ik in de afgelopen 21 jaar veel kleine en grotere gaven in mezelf ontdekt die ik in alle vrijheid ten dienste kon stellen aan de Franse gemeenten en aan de maatschappij. Door de situatie in de Franse kerken (weinig kader, geen geld) was ik genoodzaakt om die gaven ook te ontwikkelen. Bijvoorbeeld in Frankrijk heb ik verschillende koortjes geleid, na zelf vanaf mijn 6e al in allerlei koren te hebben gezongen. Door gebrek aan muzikale begeleiding tijdens de zondagse eredienst in Parijs voelde ik ook de noodzaak dat ik de samenzang moest begeleiden. Ik heb veel in mezelf moeten overwinnen, maar heb daarvoor de moed en de kracht gekregen en ondanks de maar 2 jaar pianoles ging het toch! In Montauban heb ik zelfs het pijporgel mogen bespelen en in Bordeaux weer de piano. Het samen musiceren (vooral met jongeren muzikaal een eredienst voorbereiden) heeft me veel plezier en voldoening gegeven. In de maatschappij heb ik o.a. veel mogen betekenen voor de kinderen die door de Franse kinderbescherming een plek moesten krijgen in een pleeggezin. We hebben veel aan noodopvang gedaan en tientallen kinderen in de leeftijd van 0 tot 17 jaar hebben voor langere of kortere tijd, deel uitgemaakt van ons gezin. Het feit dat we een christelijk gezin waren werd niet altijd gewaardeerd door de leidinggevenden, maar veel kinderen hebben mogen zien en horen dat er een Heer is die ook voor hen is gekomen, dat er gezinnen bestaan waar orde en regelmaat is en waar je veilig bent en jezelf mag zijn.
Bruggetjes
Door de weinige christenen waar je mee in aanraking komt in het dagelijkse leven in Frankrijk, ben je genoodzaakt (als je niet wil vereenzamen) andere contacten aan te gaan. Niet altijd gemakkelijk natuurlijk, maar ik heb daar in de afgelopen jaren meer vrijheid in gekregen en vele kansen gehad te getuigen van mijn Heer en Heiland. Ik heb bijvoorbeeld in Bordeaux deel uitgemaakt van twee niet christelijke koren (die wel klassieke christelijke werken zingen trouwens) en heb daardoor een brugje kunnen slaan naar het Franse protestantisme, waar de doorsnee Franse vrouw/man niet veel vanaf weet.
Ik ga daar mee door als ik in Hardenberg woon. Ik ben al lid geworden van een projectkoor en hoop ook weer een brugje te mogen zijn, als de Heer dat wil. Ik realiseer me heel goed dat er in Hardenberg en omgeving niet veel mensen zullen zijn die niet weten wat het protestantisme inhoudt, maar ik weet wel zeker dat niet iedereen weet waarom Onze God, Zijn Zoon gegeven heeft.
Ik hoop in de jaren die voor mij liggen een “brugje” te zijn, voor buitenkerkelijken naar de kerk toe en binnen de gemeente. Het is een mooie uitdaging zusters en broeders te leren kennen en te ontdekken hoe er een brugje is te creëren tussen de verschillende gezinnen, tussen jongeren en de oudere zusters en broeders, een band te krijgen met de jonge kinderen en deel uit te maken van het begin van een leven met de Heer.
Hobby’s
Het beluisteren van (met name) klassieke muziek, opera en jazz.
Zingen in een kwalitatief goed koor vanwege de uitdaging.
Muziek maken: piano, concertina, gitaar.
Informatica.
Tuinieren.
Hardenberg
Dik en Hetty Brienen