Al zo’n vijftien tot twintig jaar schrijft columnist Douwe Janssen voor het Kerkblad voor het Noorden. In de rubriek ‘Herdersjongen’ neemt hij de lezers mee in zijn verhaal. Douwe goochelt graag met woorden, hij is een echte woordkunstenaar.
Douwe schrijft verhalen, dichtbij de mensen. Altijd is hij op zoek naar aansluiting bij de belevingswereld van de lezers. Zijn columns gaan over het dagelijkse leven, de kerk en het geloofsleven. Douwe: 'Ik probeer altijd wel een boodschap in mijn columns te verwerken, maar nooit met het opgeheven vingertje. De lezer moet de boodschap er zelf uit zien te halen.'
Honderden columns heeft Douwe Janssen inmiddels op zijn naam staan. Ze werden door de jaren heen gebundeld in vier verschillende boekjes. De auteur/columnist verzorgt ook radiovoordrachten en lezingen. De Assenaar is daarnaast ambassadeur van het blad Elisabeth,eerder bekend onder de naam Elisabeth Bode. Ook voor dat tijdschrift schrijft hij columns. Op de vraag wat zijn werk typeert antwoordt Douwe: 'Mijn verhalen kenmerken zich door hun herkenbaarheid. Ze landen bij de lezers omdat het ervaringen uit hun eigen wereld zijn. Ik probeer mij altijd in te leven in de gedachten en gevoelens bij bepaalde ervaringen.'
Inspiratiebron
Janssen is inmiddels met pensioen. Tot zijn zevenenzestigste runde hij een zaak in naaimachines, alwaar hij dagelijks met de meest uiteenlopende mensen in aanraking kwam. De klantcontacten vormden een grote inspiratiebron. Een reisreportage over Thailand betekende het begin van zijn schrijverscarrière. Van het één kwam het ander. Douwe: 'Voor de kerk maakte ik een impressie van een kerkdienst met gehandicapten. Dat verhaal werd vervolgens in het Nederlands Dagblad geplaatst. Ik volgde hierna een cursus en kwam in contact met de mensen van de Elisabeth Bode. De hoofdredactrice kreeg kippenvel van mijn eerste verhaal. Ik raakte een gevoelige snaar.'
Er volgden columns voor Het Gezinsblad (Vinkenpastei) en Kerkblad voor het Noorden (Herdersjongen). Douwe over die naam: 'Het geeft het gevoel weer van slechts meelopen met de herder. Ik ben namelijk geen dominee. Vaak hebben mijn columns wel een link met het kerkelijk leven, maar nooit in de vorm van een preek. Zelfs geen minipreek. Ik probeer mijn lezers te prikkelen en uit te dagen om over zaken na te denken. In mijn verhalen komen allerlei gedachten met elkaar in botsing. En ik denk dat de lezers dat ook hebben. Als ik een gehandicapt kind zie, dan moet ik denken aan wat in Psalm 139 staat: geweven in de moederschoot. Maar wat ging daar dan fout? Ik stel de vraag, maar het antwoord geef ik niet.'
Het schrijven voor het blad <<cursief>>Elisabeth<<einde cursief>>sloot prachtig aan bij de ambities van Janssen. 'Schrijven geeft mij voldoening. En daarin ben ik steeds weer op zoek naar podia, waar mijn boodschap kan landen. <<cursief>>Elisabeth<<einde cursief>> sloot hier prima bij aan. Het is een laagdrempelig tijdschrift, met toegankelijke verhalen. Voorheen was het met name een evangelisatieblad, maar dat is tegenwoordig niet meer zo. <<cursief>>Elisabeth<<einde cursief>> is veel meer. Het is een pastoraal tijdschrift, met als één van de belangrijkste doelstellingen het bemoedigen van mensen. Met name richt men zich hierbij op lezers tussen de vijftig en zeventig jaar. Maar ook 80-plussers lezen er graag in. En terecht. Want ik ben ervan overtuigd dat er geen blad is dat geloof en ouder worden zo goed aan elkaar weet te verbinden.'
Oubollig imago
Van oudsher werd de Elisabeth Bodeveel verspreid door de PKN-kerken. De achterban van het tijdschrift wordt echter steeds breder. 'Het imago van de Elisabeth is nog steeds dat het een oubollig blad is. Maar dat beeld klopt allang niet meer. Veelal wordt er geschreven over de alledaagse dingen: over het leven, over afscheid nemen en over vakantie vieren. Maar ook over sterven. Het gaat over vriendschap, maar net zo goed over verdriet.'
Als ambassadeur van Elisabeth is het Douwes grote wens dat het tijdschrift ontdekt gaat worden door meer mensen. 'Binnen de christelijke gereformeerde kerk hebben we weinig abonnees. En dat moet veranderen. Want Elisabeth is een blad dat verbindt. Een tijdschrift dat mensen met elkaar in verbinding brengt, juist door de thematische stijl. Gesprekken kunnen gemakkelijk geïnitieerd worden aan de hand van verhalen in het blad. De <<cursief>>Elisabeth<<einde cursief>> functioneert daarmee als een soort van papieren kopje koffie.'
Volgens Janssen is er een stijgende behoefte naar leeswaardig materiaal. Met name waar het pastorale vraagstukken en ouderenzorg betreft. Douwe: 'Het omzien naar elkaar neemt helaas steeds verder af. Die ontwikkelingen zie je in de maatschappij. Mensen zitten met vragen. Steeds vaker is er dan niemand om je vragen aan te stellen. Ouderen hebben net zo goed behoefte om hun gedachten eens te laten gaan. Om aan het denken te worden gezet. En dat doel staat ons continu voor ogen. Dat willen we bereiken.'
Elisabeth: enerzijds als inspiratiebron, anderzijds als bindmiddel. 'Het blad leert je te ontdekken dat God er altijd en overal is. En dat maakt het ideaal om met de buurman of buurvrouw over het geloof in gesprek te raken. Zodat ook anderen gaandeweg gaan ontdekken dat God en het geloof een belangrijk onderdeel van hun leven is.'
Henri Scholing, Noordscheschut