Eigenlijk was het volgende gebeuren de reden dat ik, langer dan de gemiddelde predikant, de aanschaf van een computer als maar uitstelde.
In de begintijd hadden PC’s nogal eens kuren, al of niet door toedoen van ondeskundig gebruik.
Nu zijn predikanten niet de meest ideale personen om computerdeskundige te zijn.
Ze gunnen zich immers geen tijd om zich erin te verdiepen?
Eerlijk gezegd ben ik er nog altijd zo een.
Ik kan er redelijk mee omgaan, maar wanneer het wat anders is dan documenten produceren, bijvoorbeeld een programma installeren, dan roep ik er toch graag een deskundige bij.
Het was begin jaren ‘90.
Ik had tot zaterdagavond laat zitten zwoegen op de morgenpreek voor de andere dag.
De preek voldeed me nog steeds niet.
Ik besloot naar bed te gaan en de andere morgen vroeg op te staan om de preek z’n definitieve vorm te geven.
Intussen was mijn gebed of de Heere me helder zou maken hoe het wel moest.
De andere morgen stond ik vroeg op. Ik startte de computer op en wilde de preek openen.
Maar hij was weg!... Nergens te vinden!...
Niet in het preekbestand, niet in andere bestanden… Paniek!
Hoe nu? Zou ik een oude preek opzoeken en het eerlijk opbiechten?
Nee, dat was m’n eer te na.
Dus de preek opnieuw opzetten.
Nu niet volledig uitgetypt, maar in korte gedachten.
Intussen was er tijdens het typen van de preek een groot gebed van afhankelijkheid.
Vlak voor kerktijd was hij klaar en het preken ging eigenlijk heel gemakkelijk.
Ook de reacties op de preek waren heel positief.
De Heere zegende de verkondiging!
Prachtig voorbeeld dat gebedsverhoring door ons niet van te voren ingevuld kan worden.
Natuurlijk mag je het er niet op laten aankomen, maar op deze wijze laat God zien dat Hij echt wel weet waar wij mee tobben.
Saillant detail: achteraf vond ik de preek terug, ik had ‘m een verkeerde naam gegeven.
Ik vergeleek ‘m met de 2e versie en het bleek bijna dezelfde preek te zijn.