‘Je bent oma’s lieve meid’, zegt oma en strijkt Jolanda - haar zevenjarige kleindochter- liefkozend over haar blonde haren. Zich daarbij afvragend: ‘Hoe zal het kind zich ontwikkelen?’
Dit naar aanleiding van haar vraag.
Jolanda was met haar vraag naar oma toegekomen. Ze had haar daarbij hoopvol aangekeken. Want oma wist nu eenmaal hééél veel. Ze lachte haar ook nooit uit en zei nooit: ‘je moet niet altijd zoveel vragen.’
Dat zei mamma wel eens.
‘Je moet niet altijd vragen, waarom!’
‘Oma…, oma, juf heeft verteld dat de Here Jezus op de wolken terug komt. Is dat echt waar?’
Oma knikt instemmend.
‘Ja hoor, zo staat het ook in de Bijbel. Maar vertel eens, waarom vraag je dit?’
Het blijft even stil.
Jolanda fronst haar voorhoofd van het diepe nadenken. Alsof ze woorden zoekt om oma haar probleem duidelijk te maken.
Dan komt ze met haar verhaal.
Vorige week. Haar ouders hadden met folders op tafel over de vakantie gesproken. Waar konden ze het beste naar toegaan? Verschillende opties werden gewogen, te licht bevonden - of om redenen waar Wanda niets van snapte - van tafel geveegd.
Zij vond ze alles goed. Als het maar een camping was, waar ook andere kinderen waren.
Vorig jaar waren ze naar Duitsland geweest. Prachtig had ze het gevonden.
In het begin had ze verschillende kinderen niet kunnen verstaan, maar dat leerde snel. Ze hadden elkaar woordjes geleerd en de rest met handen en voeten duidelijk gemaakt.
Maar wat haar nu bezighoud, is die ene zin van pappa. Het was op de een of andere manier in haar hoofdje blijven haken.
‘Laten we maar voor Frankrijk kiezen’, had hij gezegd. ’Een mooi gebied en een wolkenloze hemel. Elke dag!’
Dit was blijven hangen.
Want, als de Here Jezus terug zou komen, en er waren in Frankrijk helemaal geen wolken, zou Hij haar dan wel kunnen zien en vinden?
Oma, gaf haar een dikke knuffel.
‘Lieve schat, als de Here Jezus terug komt, ook al ben je dan in Frankrijk, dan ziet Hij je daar echt wel.
Daar hoef je niet bang voor te zijn.’
Douwe Janssen