Veertig dagen lang bij God zelf op de top van een berg zijn. Mensen, die verstilling en contact met God kennen kunnen zich niets mooiers bedenken dan dat. Het is de hemel op aarde, een ervaring die elke beschrijving tart. Je wordt er letterlijk een ander mens van. Maar zolang je op aarde bent, zolang de HEER je niet wegneemt van de aarde en haar aardse tijd moet je weer terug naar de aardse realiteit. Mozes ook. Voor Mozes is het verschil tussen ‘boven bij God’ en ‘beneden bij de mensen’ wel uitzonderlijk groot.
Nog voordat Mozes vertrekt zegt God, dat ‘dat volk, dat jij uit Egypte hebt gevoerd het heeft verbruid’. Je leest het in Exodus 32. Een enorm verwarrend woord. Wie had nu wie uit gevoerd en wie zijn volk was het nu eigenlijk? Moet ik mijn plek bij U verlaten om verantwoordelijk te zijn voor wat niet mijn ideaal was? Moet ik de stilte bij U uit om me bezig te houden met mensen, die U steeds opnieuw inwisselen voor geldelijke winst en aards gemak? Moet ik mijn plek bij U loslaten om te zijn bij mensen, die U constant ontkennen en zeggen, dat U niet bestaat? En moet ik dan ook nog verantwoordelijk zijn voor die mensen, die mij mijn rust bij U ontnemen?
Laten we het even op een rij zetten. Mozes heeft het mooiste plekje op aarde en dat moet hij opgeven om wat anderen hebben gedaan en dan moet hij ook nog de zorg dragen voor die mensen, die hem dat mooiste plekje hebben ontnomen?
Ja.
Zo is het koninkrijk van God. Je bent er niet voor jezelf. Je leeft niet voor jouw eigen gemak en genot. Je moet niet ‘eerst van jezelf houden voordat je van een ander kunt houden’, zoals sommige christenen vaak ten onrechte zeggen. Het koninkrijk van God bestaat in overgave aan de minste en de laagste mens en dat is in Mozes' geval de mens, die God ontkent en alleen maar uit is op zijn eigen gemak en lust. It's a Jesus-thing to do.
P. van Dolderen, Almere