Een vrouw op overspel betrapt. Zo staat het boven het gedeelte in hoofdstuk acht van het evangelie van Johannes. Een bekend verhaal. Opmerkelijk: Jezus schrijft in het zand.
Maar eerst dat opschrift. Eerlijker was geweest wanneer er zou staan: ‘Man én vrouw op heterdaad betrapt bij het plegen van overspel’.
Blijkbaar vinden de farizeeën en schriftgeleerden het overspel van de man niet zo erg.
De vrouw was letterlijk in bewaring gehouden tot een goed moment aanbrak om die lastige Jezus eens goed voor het blok te zetten. In vol ornaat trokken ze naar de tempel en zetten de vrouw in het midden.
Zie de mens!
Dan volgt de aanklacht en tegelijkertijd worden de regels en wetten erbij gehaald. In hun ogen kan Jezus nu geen kant uit. Stenigen die vrouw!
Jezus, die hun steeds maar weer verweet niet naar de wet te leven, moest nu maar eens laten zien dat Hij dat wel deed. Deze aanklacht was waterdicht en van binnen genoten ze al van de aanstaande afgang. Zo vredelievend was Jezus dus ook weer niet, zou spoedig blijken.
En Jezus? Hij bukte zich en schreef op de grond.
Eerst denk je, weet Hij geen antwoord? Hebben de wetsgeleerden een punt? Zou hij nog naar de overspelige man vragen? Maar nee, Hij gaat in het zand zitten tekenen.
Is dat zo? Is het zo simpel?
Voor het antwoord moeten we naar de Bijbel luisteren. Het boek van de profeet Jeremia. Het boek dat de farizeeën en schriftgeleerden natuurlijk van a tot z kenden. Daar lezen we in hoofdstuk zeventien vers dertien:
<<cursief>>'Heer, bron van Israëls hoop, wie U verlaten zullen te schande staan,
wie van U weggaan, zullen in het stof worden geschreven,
want ze hebben de Heer, de bron van levend water, verlaten.'<<einde cursief>>
De oudsten van de kerkelijke overheid gingen er als eerste vandoor, zij hebben de bedoeling van Jezus begrepen. En dan: Wie zonder zonde is die… Zitten we meteen weer in de eenentwintigste eeuw.
Art van der Molen, Bierum