Vanwege corona konden vrijwilligers een hele tijd niet naar de TussenVoorziening in Eelde. De lessen en activiteiten voor vluchtelingen lagen noodgedwongen stil, maar worden nu enthousiast weer opgepakt. Mét veiligheidsmaatregelen.
Je zou denken dat het pre-corona gezelliger was, toen ze nog hele groepen tegelijk les gaven in de TussenVoorziening. Maar vrijwilligers Adib en Bé ervaren dat niet zo. Toegegeven; het is anders om slechts een stuk of 4 mensen in de klas te hebben. Maar meer personen passen er nu eenmaal niet in het lokaal als je 1,5 meter afstand moet houden. En veiligheid gaat ook in deze kleinschalige opvang voor alles.
“Bovendien”, vindt Adib, “kun je nu met zo’n klein clubje iedereen heel persoonlijk helpen. Daardoor kunnen mensen grotere voortgang boeken.” Elk nadeel heeft zijn voordeel, wil de van oorsprong Syrische vrijwilliger maar zeggen. “Cruyffiaans”, lacht een collega. Ook Bé ziet het voordeel van de kleinere klasjes, maar wil dan wel graag het aantal lessen in de week opschroeven: “Alles is meegenomen, want mensen moeten zóveel leren”. Aan hart voor de zaak geen gebrek bij beide vrijwilligers.
Ze zijn beiden blij dat ze inmiddels weer een aantal weken wél les kunnen geven. Het programma lag een tijdje noodgedwongen stil vanwege de corona-maatregelen. Bezoek, ook van docenten, was niet toegestaan. En beiden hadden op een gegeven moment weliswaar online-lessen voorbereid, maar dat bleek niet goed te werken.
Nu is het weer alle hens aan dek voor Adib en Bé. Ze geven allebei Nederlandse les en de zogeheten TuVoTalks; workshops over hoe het hier reilt en zeilt. De mensen die hier zitten mogen als erkende vluchtelingen in Nederland blijven. In deze TussenVoorziening, kortweg de TuVo, in Eelde worden ze voorbereid op hun nieuwe leven in een nieuw land. In de TuvoTalks gaat het over van alles - van praktische zaken als je inschrijven bij een huisarts tot en met Nederlandse cultuur, gebruiken, normen en waarden.
“Hartstikke nodig”, zegt Adib, “Je moet niet onderschatten hoe anders het hier is. We hebben al eens gehad dat jongens vanuit de TuVo op de snelweg fietsten. Je moet maar weten dat dat niet mag!” Hij moet er nog om lachen. Het liep goed af, immers. De politie plukte ze tijdig van de snelweg. Hebben ze gelijk kennis gemaakt met de Nederlandse politie, die toch wel anders opereert dan de politie in een boel andere landen.
Adib is door de kerk in Eelde-Paterswolde betrokken geraakt bij de TuVo. Al is hij eerder ook al vrijwilliger geweest bij INLIA. Ook Bé is kerkelijk betrokken, zij het vanuit een ander dorp in dezelfde gemeente Tynaarlo: Zuidlaren. Als diaken was hij een paar jaar geleden in gesprek met de burgemeester toen er nog sprake was van de komst van een azc.
“Er was draagkracht in onze gemeente voor de opname van vluchtelingen, dachten wij toen al”, vertelt Bé, “En toen de TuVo vervolgens kwam, hebben we vanuit de kerk bijvoorbeeld rondleidingen gegeven door de dorpen in de buurt.” Zelf had Bé toen nog weinig tijd, maar inmiddels is de docent gepensioneerd. Maar dus niet van welverdiende rust aan het genieten.
“Ach, ik vind het fijn om kennis over te dragen”, legt hij uit, “Maar belangrijker nog: ik wil deze mensen graag laten zien dat er in Nederland mensen zijn die zich om hen bekommeren, dat er mensen zijn die hen zíén.” Had hij eerder Eritreeërs, Irakezen, Syriërs en Turken in de ‘klas’, nu zijn het Afghanen. De mannen zijn hoogopgeleid en spreken goed Engels, maar de vrouwen zijn vrijwel analfabeet. Bé moet het daarom anders aanpakken dan gebruikelijk. “Eerst een uur woordjes leren en daarna grammatica oppakken, werkt bij analfabeten niet.”
Adib bevestigt dat het omschakelen is. Hij geeft in principe graag les aan mannen en vrouwen samen. “Dat werkt meestal goed bij oosterse mannen”, zegt hij, “Dan doen ze extra hun best, want ze willen niet onderdoen voor vrouwen. Haha.” En: “In Nederland zijn we allemaal gelijk, immers: mannen en vrouwen. Dat moeten ze gelijk leren.”
Collega’s vinden hem wel eens erg streng, weet Adib. Bijvoorbeeld omdat hij de lessen structureel in het Nederlands geeft en dat soms wel erg lastig is voor de mensen. “Ze willen leren, toch?”, vraagt hij retorisch, “Dan moeten ze er wat voor doen.” In de huidige kleine klasjes is het wel intensief voor hen, beseft hij, daarom is hij het er mee eens dat de lessen voorlopig kort zijn. Maar straks moeten ze weer langer, vindt hij: “Er is echt veel te leren.” De TuVo-gasten kunnen hun borst natmaken.