Ulrum heeft na 20 jaar weer een eigen predikant! Reden voor een kennismaking. Als ik voor de pastorie uit de auto stap en naar de voordeur loop, word ik begroet door zoontje Laurens, drie jaren jong, die met zijn klein rond hoofdje om het hoekje van de voordeur roept: Dag dominee. Kijk, dat is nog eens een welkom! Een bijzonder goed begin vond ik dat. Eenmaal binnen in de ruime en warme huiskamer en onder het genot van een lekker warm kopje koffie, valt het me op hoe gemakkelijk ze beiden praten en hoe soepel het gesprek verloopt.
Hartelijk welkom in ons midden. Zijn jullie al wat bijgekomen van de bevestigingsdienst van afgelopen zaterdag 8 januari? Hoe hebben jullie het ervaren?
Het was spannend en heel intensief, druk ook de aanloop ernaartoe, maar tegelijk ook heel mooi en goed. Het mooiste moment was toen ik geknield lag en de vier ambtsdragers aan elke hoek de oude Bijbel boven mijn gebogen hoofd vasthielden. Zo werd ik in het ambt bevestigd. Onder het Woord van God dus. Als predikant sta je niet boven, maar onder het Woord. Je bedient Gods Woord. Onvergetelijk en ontroerend.
Als binnen onze classis zich een nieuwe predikant vestigt, willen we altijd graag weten wie ze zijn. Willen jullie je zelf even voorstellen?
Ik ben Albert Veuger, 37 jaar, geboren en getogen in Den Helder, geschiedenis gestudeerd aan de VU te Amsterdam, en tot Ulrum mij riep vijftien jaar als docent geschiedenis werkzaam op een middelbare school in Barneveld. Getrouwd met Marijke in 2010.
Marijke neemt het woord: Ik ben dus Marijke, geboren in Woerden, heb biomedische wetenschappen gestudeerd en verloskunde gedaan en een aantal jaren als verloskundige gewerkt. De laatste paar jaar niet meer omdat ik merkte dat het werk als verloskundige teveel door ons privéleven liep en dat vond ik moeilijk te combineren met mijn leven als moeder van vier kleine kinderen. Bovendien is het predikantsvrouw zijn voor mij ook een roeping. Dat doe je samen, vind ik. Misschien dat ik later weer wat ga werken. We zien wel. Nu wil ik er vooral zijn voor Albert, en voor onze kinderen Emma van 9 jaar, Julia van 5 jaar , Laurens van 3 jaar, die de voordeur voor je opendeed en Maurits van bijna 1 jaar. En uiteraard voor de gemeente van Ulrum.
Dus je hebt naast je baan als docent ook nog even theologie gestudeerd? Ja, in de avonduren en dat was soms best zwaar, maar ik moet wel zeggen dat men mij goed heeft geholpen door me een aangepast lesprogramma te geven. Als ik terugdenk aan de studie aan de TUA dan denk ik aan de mooie en goede colleges, waarvan ik genoot. Het was heel leerzaam en ik heb veel doordacht. De studie was voor mij verrijkend en vormend. Had het niet graag willen missen. Mijn mooiste vakken waren de Bijbelse vakken Oude en Nieuwe Testament, maar, en dat zal je niet verbazen, vooral de kerkgeschiedenis. Ik vond de wisselwerking van theorie en praktijk erg goed en fris. Je bent nooit alleen maar theoretisch theologisch bezig. Altijd was er ook de relevantie naar de praktijk van de kerkelijke gemeente en de wereld waarin wij leven. Daar heb ik van genoten. Ik ben dankbaar dat ik de studie in vijf jaar heb kunnen afronden.
Wat heeft ertoe geleid dat je predikant wilde worden?
Ik ervaar het als een echte roeping van God. De HEERE heeft me er rijp voor gemaakt. Hij heeft daarvoor verschillende middelen gebruikt: allereerst zijn Woord. Maar ook mijn ouders, de kerk, mijn vriendengroep van de CGK Den Helder. Ook heb ik veel gesprekken gevoerd met mijn opa over het geloof en over de kerkgeschiedenis. Mijn opa heette ook Albert en wij deelden veel interesses. Hij kon mooi en boeiend vertellen. Ik denk dan ook dat ik de liefde voor de kerkgeschiedenis van hem heb gekregen. Het werk als docent geschiedenis heb ik heel leuk gevonden en ik zou als ik geen roeping had gekregen vast en zeker nog steeds voor de klas staan, maar ik miste toch een bepaalde diepgang, de geestelijke gesprekken. Ook in de godsdienstlessen die ik heb gegeven. Ik ging er steeds meer naar verlangen om met mensen over God te spreken. En ik denk dat wat ik zojuist opnoemde mij geestelijk heeft gevormd en gerijpt. De HEERE heeft het allemaal willen gebruiken om mij klaar te maken voor het ambt van dienaar van het goddelijke Woord.
Ik kan het natuurlijk niet laten: doet het je als historicus en als theoloog ook wat, dat je juist in Ulrum, de bakermat van de Afscheiding, de plek van Hendrik de Cock, predikant geworden bent?
Nee en ja. Nee, het heeft geen rol gespeeld in het aannemen van het beroep. Het was ons vanaf het begin duidelijk, dat het Ulrum zou worden. Die overtuiging deelden wij beiden. Aan de andere kant is het natuurlijk wel mooi. Ulrum heeft een bijzondere plek in de geschiedenis van de afgescheiden kerken. En ik kom uit afgescheiden families. Aan de andere kant geeft het me ook wel een gevoel van verantwoordelijkheid. Zo van: verkwansel niet waar het bij de Afscheiding om ging. Het ging om het juiste verstaan van het Woord. En dat is zo kostbaar en waardevol. Ook vandaag.
Waar gaan je prioriteiten liggen bij je dienstwerk in de gemeente?
De gemeente is twintig jaar vacant geweest. Met vrijwel elke zondag een predikant op de preekstoel. Heel bijzonder eigenlijk. En ook de kerkenraad bleef doorgaan. Maar je vangt wel geluiden op, dat ze qua zielszorg in die lange vacante tijd best wat gemist hebben. Daar wil ik werk van maken, om elkaar te leren kennen en om elkaar geestelijk te bemoedigen en aan te sporen. Ik heb de maandag na mijn bevestiging gelijk twee bezoeken afgelegd. Daar had ik zoveel zin in! Toen ik terugfietste was ik blij. Ja, dacht ik bij mezelf, dit voelt precies zoals ik het me heb voorgesteld. Elkaar ontmoeten in de naam van onze Heere en Heiland. En voor elkaar bidden. Fijn! Ik zie ook uit naar de ontmoeting met de jongeren. Naar verhouding zijn er hier best wat jongeren en samen met hen wil ik zoeken naar antwoorden op hun levensvragen vanuit wat de Bijbel aanreikt. Dat betekent me openstellen voor hun vragen en samen met hen op weg gaan. Ik voel wel de zwaarte van de verantwoordelijkheid die het preken met zich brengt. God vraagt van me dat ik zijn Woord doorgeef. Dat kost me soms best moeite. Ik vraag me ook wel eens af, of ik wel steeds naast de oude schatten ook nieuwe schatten zal weten aan te boren. Ik ben dankbaar dat ik voorlopig niet iedere zondag twee keer hoef te preken, maar dat ik om de zondag vrij ben. Op die zondagen wil ik me verdienstelijk maken door bijvoorbeeld in de classiskerken voor te gaan. En ik ga zeker twee weken vooruit werken. Ik ben een planner en moet er niet aan denken om op het laatste nippertje nog aan een preek te moeten werken. Hoe dan ook… we hebben er beiden veel zin in.
Hoe denk jij, Marijke, je plek in te nemen in deze gemeente?
Dat weet ik nog niet precies. Hangt ook af waar behoefte aan is. Ik ben er eerst voor Albert en de kinderen. Maar ik wil me ook graag in de gemeente dienstbaar maken. Ik heb eerder zondagsschool gedaan, maar bezoek ook graag ouderen. Er zijn hier twee vrouwenverenigingen. Die wil ik om de beurt bezoeken. En ik zou heel graag wat met muziek willen doen. Een koortje of zo. Ik zing graag en ik speel piano en fluit. Ik moet zo nu en dan Bach of Mendelssohn horen. Of de Messiah van Handel. Dat heb ik nodig. Muziek maakt deel uit van mijn leven en van wie ik ben. Ik hoop dat we hier deel zullen gaan uitmaken van de kerk, maar niet alleen. Ook van de hele dorpsgemeenschap. Dat veel mensen ons leren kennen en weten dat ze altijd bij ons terecht kunnen. Voor wat dan ook.
Wij feliciteren Ulrum met hun predikantsgezin. Ik bedank jullie hartelijk voor dit fijne en openhartige gesprek. Namens de redactie wens ik jullie en jullie kinderen een goede en zegenrijke tijd in Ulrum en in de classis Groningen toe. Alle goeds.
Gurbe Huisman, Winschoten