Ooit gingen Willem Alexander en Maxima ter kennismaking het land door. Blij en opgetogen trokken ze glimlachend van dorp naar stad. Ze zijn een beetje van ons allemaal immers. Maar wie zijn ze? Hebben ze in het glazen huis waarin ze leven ook een plekje waar ze zichzelf kunnen zijn?
Zij wel…
Het verhaal gaat, dat, toen Koningin Wilhelmina vlak na de oorlog ergens in de provincie Zeeland naar de overkant van de weg wilde gaan, zij aan iemand vroeg: ‘Wilt u mijn arm vasthouden? Ik ben nog nooit alleen overgestoken.’
Ook Koningin Emma maakte een mooie opmerking toen ze Regentes was. Ze stond samen met de jonge Koningin Wilhelmina op het bordes van het Paleis de toejuichingen van het volk in ontvangst te nemen. Koningin Wilhelmina vroeg: ‘Zijn al die mensen van mij?’ Koningin-Regentes Emma antwoordde: ‘Nee, jij bent van al die mensen.’
Het zal met ons wel niet zo erg zijn als met ons koningshuis, toch raken wij ook veel van onze privacy kwijt. Naast Google, Facebook, klantenkaarten, gemeentelijke bestanden, politiek gemorrel, etc. is er de neiging om individueel onder te (moeten) gaan in de massa.
We moeten ‘Meedoen mét’, is verworden tot een soort geloof.
In de kerk heet dat ‘meedoen’ ’gemeenschap’, maar we bedoelen dan iets heel anders.
In Zacharias drie vers tien staat het heel mooi omschreven. De profetie gaat over de terugkeer van de ballingen naar het beloofde land, maar tegelijkertijd ontdekken we daarin de heenwijzing naar de wederkomst van Christus. Dan zitten we onder onze vijgenboom en nodigen we elkaar uit. Een eigen plekje, maar ook de gemeenschap met elkaar. Zo mogen we samen kerk zijn.
Toen Koning Jezus op aarde rondliep werd zijn leven getekend door eenzaamheid. Geboren in een stal, het eerste glazen huis. Wanneer hij alleen wilde zijn moest hij ‘s nachts de berg op. En zelfs dan lezen we dat Petrus hem achterna kwam en riep: ‘Allen zoeken U.’ Mensen legden beslag op Hem. Raakten Hem aan om stilletjes genezen te worden. Mensen maakten Hem tot een luguber kijkspel aan het kruis op Golgotha. Hij liet dit toe, om ons een veilig plekje te kunnen geven.
Jezus had kunnen zeggen: Deze mensen zijn van Mij. Maar Jezus zei: ‘Ik ben van al die mensen.
Ik wil het zelf. Ik ben er voor ieder die in Mij gelooft. In mijn Hemelse Huis is voor iedereen plaats.’
Wie het in leven en sterven van Hem wil verwachten ontvangt een wit steentje met daarop een nieuwe naam, een eigen identiteit, kunnen we lezen in Openbaring 2.
Wij worden geen gemeengoed, we mogen een gemeenschap vormen, ook in 2024.
Art van der Molen, Bierum