Een pioniersplek in de polder
Op het kerkgebouw van de Christelijke Gereformeerde Ichthus-gemeente Urk staat geen haan, maar een duif. Een duif? Ja, dat wilde men graag. Die duif zit ook in het logo van de kerk en is natuurlijk een verwijzing naar de Heilige Geest. Het is niet alleen een verwijzing, maar het drukt ook een verlangen uit. Gelukkig zijn er gemeenteleden die beseffen dat deze adeldom verplicht. Als je vol van de Geest bent wil je getuigen van de liefde van God. Dat was zo op die Eerste Pinksterdag en dat is nog zo. Je kunt gewoon niet zwijgen. En je wilt ook delen, dat deden die eerste christenen ook. Wonderlijk, dat gevoel was er op een gegeven moment ook in de Ichthus gemeente. ‘We hebben zoveel van de Heere gekregen, dat willen we doorgeven aan mensen in de polder.’
Verschillend
Maar hoe en waar precies? Dat waren de vragen die al snel opkwamen. Het zijn vragen waarop je alleen antwoord krijgt als je gaat bidden. Dat ging een kleine groep doen. ‘Wat wilt U dat we gaan doen’ en ‘waar moeten we naar toe’. Hoe het precies werkt weet niemand, maar het dorp Bant kwam in gedachten. Een dorp twintig kilometer verderop. Dicht in de buurt dus maar wel een heel andere gemeenschap dan Urk. Het dorp Bant is klein (1600 inwoners) en nog jong (73 jaar) en weinig kerkelijk. Van de drie kerken die het dorp rijk was is er één overgebleven. De Protestantse Kerk. Ze komen samen in de Bantsiliek, het gebouw van de voormalige Katholieke kerk. Zondags komen daar ongeveer vijftig mensen. Op Urk liggen de getallen anders. Urk is meer dan duizend jaar oud, zeer kinderrijk en het is de meest kerkelijke plaats van Nederland. In de Ichthus kerk zitten in elke dienst al gauw zo’n duizend mensen.
Terug op de basis
Ik ben groot en jij bent klein, wordt meestal aangewend om over de ander te heersen. Logisch, want groter betekent sterker. Maar je kunt ook anders kijken. Ik ben groot en jij bent klein, wat kan ik voor je doen? Die tweede optie leeft gelukkig bij de Urker Ichthus gemeente. Het begon dus met gebed. Daarna gingen enkele mensen naar Bant voor een dorpswandeling. Voor een groot pand zagen ze een busje met de wervende tekst: ‘Jezus leeft en Hij houdt van jou’. Ze belden aan en het contact was snel gelegd. Het grote pand bleek het gebouw van de voormalige gereformeerde kerk te zijn. Het wordt bewoond door de familie Russchen. Het is nu de plek van waaruit het pionierswerk in Bant wordt gedaan.
Contact
Er was gebed, er kwam visie en nu was er ook een plaats, maar hoe kom je in contact met de mensen? Ik sprak daarover met twee leden uit het kernteam. Arenda Russchen en Meini Kramer. Arenda woont dus in Bant, ze kerkt met haar man in de Fontein in Emmeloord. Dat is een Onafhankelijke Baptisten Gemeente. ‘We kerken daar, maar we voelen ons lid van de wereldwijde kerk van Christus’. Meini is een van de trekkers van het pionierswerk vanuit de Ichthus Kerk op Urk. Toen het pionierswerk aanving volgde hij al een paar jaar een HBO-cursus theologie. Hij had nog een opdracht liggen: een enquête houden met dorpsbewoners om te peilen naar geestelijke interesses. Het bleek een goede manier om met de dorpsbewoners in contact te komen en om de gesprekken inhoud te geven. Verschillende contacten die zo ontstonden werden langdurige contacten. Het bezoekwerk kreeg een vervolg in koffie ochtenden. Volgens Arenda wordt er binnen het project ook ruimte gegeven aan de gaven van de werkers. Iedereen kan zijn eigen gaven inzetten. Dat was voor haarzelf geen vraag. Ze is leerkracht op een basisschool en is lange tijd bij kinderopvang betrokken geweest. Haar hart ligt bij de kinderen. De Kidsclub werd opgezet. Rond elke schoolvakantie zijn er activiteiten. Ze worden enthousiast bezocht. Samen met twee andere jonge vrouwen worden de activiteiten biddend voorbereid. ‘Het werk is biddend begonnen en wordt biddend gedragen’.
Ondersteuning
Naast de kerngroep zijn er vrijwilligers. Samen worden ze ondersteund door de Ichthus gemeente en door de missionair consulent van de CGK, ds. Peter Visser. Er worden ook cursussen gevolgd bij de landelijke PKN.
Pijnpuntjes
Het streven is om het werk een zo breed mogelijke basis te geven. Graag ook samen met de PKN-gemeente in Bant. Helaas lopen de contacten wat stroef. Er wordt met enige argwaan naar het nieuwe initiatief gekeken. Begrijpelijk is dat wel, maar waarom zou je bang zijn voor elkaar? We hopen dat we vertrouwen kunnen winnen. ‘We moeten tot iets komen dat we elkaar versterken’.
Een ander pijnpunt is de afwezigheid van tieners. ‘Organiseren jullie ook wat voor hen?’, vraag ik aan Meini. ‘Nog niet’, is zijn antwoord. Het is de moeilijkste groep om te bereiken. Er zijn wel ideeën over sportactiviteiten. Om tieners te bereiken heb je ook tieners nodig. Die zijn er in de Ichthus gemeente in overvloed. ‘Potentieel is er genoeg, maar lang niet iedereen wil zich voor een een langere periode toewijden’.
Pinkstervuur
Telkens gaat het weer om het enthousiasme van de Heilige Geest. Dat blijft niet vanzelf voortduren. Het verlangen naar de Heilige Geest moet telkens worden aangewakkerd. Hoe blijven we enthousiast? Een brandende vraag, die geldt voor de kerkenraad, voor de diverse commissies en voor het missionaire team. Altijd moeten we blijven verlangen naar de Heilige Geest en altijd moeten we blijven bidden: ‘Schenk nieuw leven kracht en vuur, schenk het ook aan mij’.
Krijn de Jong, Urk