Waarom was deze wrede gebeurtenis nodig, de kruisdood van de Zoon van God? De Almachtige kon toch ook 'gewoon' vergeving schenken? Is Hij een god die met bloed tevreden moet worden gesteld? Kan zijn wraakzucht alleen door een wreed lijden worden gedimd?
De noodzaak van Jezus' lijden wordt onder meer duidelijk wanneer we nagaan wat echte vergeving is. Vergeving brengt lijden met zich mee. Hoe pijnlijk is het wanneer je zelf voor de kosten opdraait van de schade die een ander heeft veroorzaakt. De vergeving die God schenkt, bracht ook lijden met zich mee, met name voor zijn Zoon.
Gods eer is aangetast doordat wij als mensen tegen Hem in opstand zijn gekomen. De gevolgen daarvan ondervinden we dagelijks. Maar wat kapot is, moet worden hersteld. Aan dat herstel hangt een prijskaartje: niet anders dan de dood van de mensheid. Hoe zouden wij de prijs kunnen betalen?
Het wonder van Goede Vrijdag is dat God zelf onze schuld op Zich heeft genomen. Hij wilde niet dat wij zouden betalen met onze verdiende ondergang. Genadig en barmhartig is de Here! Hij heeft zelf de kosten voor zijn rekening genomen van de schade die wij hebben aangericht. Hij heeft zelf de nota van het verschuldigde bedrag betaald. Een hoog bedrag! Zo hoog dat geen andere betaling mogelijk was dan de dood van de mensheid. Die hoge prijs heeft Hij op Zich genomen, beter gezegd: gelegd op zijn Zoon.
Op Golgota gebeurde de betaling: God door God verlaten! Maar juist daardoor werd de schuld vereffend. Daarmee is de vergeving tot stand gekomen: de schuld is betaald door de dood van de Zoon van God. Op geen andere manier kon voor onze zonden worden voldaan. God heeft de dood van de mensheid op Zich genomen. Daarom moesten de spijkers door de handen en voeten van zijn Zoon. En daardoor hoeven overtreders geen schuld meer te betalen. Deze bestaat niet meer. Dát is vergeving: zelf de schuld van de aangerichte schade op je nemen en die betalen.
Deze goddelijke vergeving mag de bron zijn van de vergeving die een christen een ander schenkt. Dan neem je zelf de schuld op je van de schade die de ander jou heeft toegebracht. Zelf draag je de lasten van het verschuldigde bedrag. Je incasseert het verlies. Ja, dan zit je nog wel met een hevige bloedneus van de klap die je hebt gekregen. Maar die geneest wel. Of niet. En dan blijft er een lelijke wond. Soms tot in lengte van dagen. Wonden van spijkers. Hoe pijnlijk kunnen die wonden zijn!
Niet dat je daarover niets mag zeggen. Zeker wel. Vergeving schenken houdt niet in dat je het kwaad goedpraat. Het kwaad moet juist weerstaan worden. Maar dat gebeurt dan niet vanuit de bedoeling de ander te laten betalen en boeten. Want de schuld is al voldaan. Dat heb je zelf gedaan. Je hebt het verlies geaccepteerd vanuit de verbondenheid met Christus (1 Pet. 2, 23).
Wel is een gesprek nodig tot verbetering van de ander. Zeker. En ook meer: verzet tegen het kwaad. Dan mag je óók de ander verantwoordelijk stellen voor schade die je hebt geleden. Maar dat doe je niet vanuit wraakgevoelens, wel vanuit liefde omdat je wilt dat de ander zich verbetert en een nieuwe start kan maken. Wie een ander verantwoordelijk stelt vanuit de liefde, handelt niet in strijd met de vergeving die reeds is gegeven.
Deze vergeving die wij een ander volgens het gebod van de Here Jezus moeten schenken, is mogelijk gemaakt door de dood van zijn Zoon. God schenkt die vergevingsgezindheid door zijn Heilige Geest. Deze doet de bron die ontsloten is op Goede Vrijdag, rijk stromen.
Feanwâlden
D. J. Steensma