Soms dringt iets plotseling tot je door. Iets dat al lang sudderde. Een paar maanden geleden las ik in de krant over de ramadan die aanstaande was. De heilige maand van de moslims. De ramadan is een van de vijf pilaren van de islam. Van zonsopgang tot zonsondergang wordt er een maand lang niet gegeten en niet gedronken. Ik had ook gehoord dat er mensen waren die al die dertig dagen samen kwamen om voor de moslims te bidden. En ineens dacht ik, daar wil ik aan meedoen. Waarschijnlijk kwam het doordat ik regelmatig in contact was met verschillende moslimfamilies. Van een afstand is het niet moeilijk om af te rekenen met al die buitenlanders en in het bijzonder met de moslims. Het voelt ook bedreigend. Maar als je dichterbij komt wordt het oordelen een stuk moeilijker. Net als in dat verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Die priester en die Leviet maakten zich er makkelijk vanaf: gewoon uit de buurt blijven. Maar door de gelijkenis maakt Jezus ons duidelijk dat uit-de-buurt-blijven niet onze opdracht is.
Ik had ook ergens opgevangen dat er voor dat dertigdagengebed een soort handleiding uitgegeven werd. Na even zoeken vond ik de 30 Dagen Moslim Gebedsfocus op internet. Hij wordt elk jaar uitgegeven door de stichting Evangelie & Moslims, een stichting voor getuigenis en dienst onder moslims in Nederland. Ik overlegde met een gebedsvriend. Hij wilde wel meedoen en bood de zolder boven zijn atelier aan als gebedsplaats. We beleefden een wonderlijke maand. Elke avond waren we in een ander land. We leerden allerlei bevolkingsgroepen kennen. We lazen over de Shaikh-moslims in India, over de verschrikkelijke oorlog in Damascus, over de geweldige smeltkroes van moslims in de metropool Vancouver, over de Indonesische gastarbeiders in China, over de regio Chitral in Pakistan, over Malawi en over de gestolen revolutie in Egypte. We kwamen ook dichtbij de verschillende christenminderheden die een geweldige strijd moeten voeren. We maakten een soort wereldreis, maar dan op de knieën.
We kwamen elke avond van tien tot half elf bij elkaar. Iets uitlopen mocht. Je gelooft niet wat je in ruim een half uur allemaal kunt doen. Belangrijk is wel, dat je de koetjes en kalfjes op stal laat staan en gelijk van start gaat. In ons geval betekende dat het voorlezen van de informatie voor die dag en de gebedslijst. We hielden een atlas bij de hand om het land en zijn omgeving zichtbaar te krijgen. We lazen de aangehaalde bijbelgedeelten, sloegen zo nodig de koran er op na en gaven krantenberichten door met actueel nieuws. We probeerden de situatie zo concreet mogelijk voor ogen te krijgen voordat we gingen bidden. We baden voor de bevolkingsgroepen die die dag werden aangegeven en voor actuele situaties, zoals de ontwikkelingen in Egypte, Iran en Syrië en Pakistan. We baden voor onze geloofsgenoten die niet zelden met de dood bedreigd worden. Maar we baden ook voor alle moslimvolkeren ‘dat ze U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, Die U gezonden hebt’. En natuurlijk baden we voor de moslimfamilies die we persoonlijk kenden.
Getuigenis en dienst onder moslims in Nederland. Dat is een pittige opdracht. Dichterbij komen helpt daar absoluut bij. Lees maar na in die gelijkenis. De Barmhartige Samaritaan ‘kwam in zijn buurt en toen hij hem zag werd hij met innerlijke ontferming bewogen’.
Urk
K. de Jong