Woedend was ze, het Portugese Europarlementslid Edite Estrela. Een schijnheilige vertoning vond ze het. ‘Op de dag van de mensenrechten hebben hypocrisie en obscurantisme het gewonnen van de legitieme rechten van de vrouw op zelfbeschikking’. ‘De meest extreme en fundamentalistische bewegingen hebben hun wil opgelegd aan het parlement’. Wat voor verschrikkelijks was er gebeurd? Edite Estrela had vanuit de commissie voor vrouwenrechten en gendergelijkheid een vergaande resolutie ingediend. Ze vindt het hoog tijd worden dat alle lidstaten binnen de EU toegang krijgen tot legale abortus. Er zijn nog steeds landen die daarin achter lopen. Verder vind ze dat regeringen moeten verhinderen dat gewetensbezwaren worden ‘misbruikt’ om abortus te voorkomen. Omdat ze toch bezig was riep ze ook nog op even tot verplichte seksuele opvoeding, waarin een positief beeld zou worden overgedragen van homoseksualiteit. Op zich leek het allemaal niet zo heftig omdat het om een niet-bindende resolutie ging. Maar de tegenstanders zijn terecht beducht dat er van zo’n pro-abortus standpunt een belangrijke signaalfunctie uit kan gaan. Als de resolutie zou worden aangenomen zou het wel gelden als het officiële standpunt van het Europese parlement. Estrela ging er van uit dat haar voorstel er met gemak door zou komen. Het moest er gewoon doorkomen, punt uit.
Haar felle actie had in elk geval tot gevolg dat de Europese pro-life beweging alarm sloeg. Deze kleine vitale beweging ontwikkelde een enorme anti-campagne. Ze wisten twee fracties uit het Europese parlement te bewegen om met een tegenvoorstel te komen. Het beleid rond rechten op het gebied van seksualiteit en voortplanten moest volgens dat voorstel blijven op het terrein van de lidstaten en dat moest ook het geval zijn met betrekking tot de seksuele voorlichting op scholen. Er volgden heftige discussies waarbij de emoties hoog opliepen. Ook veel gewone burgers kwamen in beweging. Volgens schatting zouden er alleen al 100.000 e-mails tegen het voorstel zijn verstuurd. Tot het moment van de stemming stonden de demonstranten voor de poorten van het parlement. Waarschijnlijk heeft het fanatisme en de arrogantie van Edite Estrela er mede toe bijgedragen dat het tegenvoorstel met 334 tegen 324 stemmen werd aangenomen. Een mooi cadeautje op de dag van de mensenrechten, want wat heeft een kind aan allerlei rechten als het niet de kans wordt gegund om het daglicht te aanschouwen.
Abortus is een onderwerp waar veel mensen moe van zijn geworden. Ook in orthodoxe kringen. In de jaren zeventig en de jaren tachtig liep je daar nog warm voor. Maar nu zijn veel mensen bang geworden om in het kamp van ‘tegen abortus en tegen homoseksualiteit’ geduwd te worden. En toch is het goed dat er nog een paar van die kleine taaie groepjes de strijd volhouden. Dat kleine prille leventje is vandaag nog even veel waard als veertig jaar geleden. Die demonstranten bij de poort van het Europarlement en die mensen van die mailtjes hebben bijgedragen aan een veiliger klimaat voor het ongeboren kind. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet onder die demonstranten was en ik heb ook geen mailtje gestuurd. Op een of ander manier kan ik nog nauwelijks geloven dat het iets uitmaakt. Maar nu heeft het toch geholpen. Er moet dus gewoon gestreden worden. Volhardend opgekomen worden voor de zwakken. En het meest voor de aller zwaksten: O kindeke klein, o kindeke teer...
Urk
K. de Jong