Onlangs kwam een predikant via een krant uit voor zijn homofiele geaardheid. Wat later riep een ouderling op hem uit zijn ambt te zetten, want homofiele geaardheid zou op zich al zonde zijn. Verschil maken tussen geaardheid (‘zijn’) en ‘doen’ is volgens deze ouderling niet bijbels. Dat laatste is waar. Het verschil is betrekkelijk. Kijk naar de zonde hebzucht. Deze sijpelt altijd (!) door in ons ‘doen’. Maar is homofiele geaardheid, net als hebzucht en élke zondige neiging, ik-zuchtig en daarmee schadelijk? Dat herken ik niet.
In de discussies over homo’s (hoe zouden zij zich hieronder voelen?) en relaties bemerk ik veelal weinig van Paulus’ liefdescriterium om te bepalen wat goed is: dát wat opbouwend, niet-verslavend en nuttig is (1 Kor. 6 en 10). Heikele kwesties (eten van offervlees) en christelijke vrijheid moesten van hem met behulp van deze aspecten hun invulling krijgen.
Wat de materie complex maakt is dat de Bijbel nergens spreekt over homorelaties in liefde en trouw. De exegese naar zo’n relatie is dan ook erg indirect, en dus hachelijk. Wat in de Bijbel over seks met hetzelfde geslacht wordt gezegd staat in de context van cultus, vernedering, schepselverering, perversie en wisselende contacten.
Maar laten we het nu eens over hetero’s hebben. Veel orthodoxe kerken aanvaarden scheiding en hertrouwen vrijwel klakkeloos. Maar als de Bijbel érgens duidelijk over is, dan is dat over huwelijksrelaties. In reactie op de scheidbrief van Mozes zegt Jezus dat die was ingesteld vanwege de hardheid van het hart, maar dat nog steeds geldt: wat God heeft samengevoegd, scheide de mens niet, Marcus 10:9.
Er is eerder heling van harde harten te verwachten dan van homofiele geaardheid, die in de regel niet verdwijnt. Alles, zeker relaties, vergt (tijdig!) onderhoud en soms reparatie. Maar onze auto’s zijn beter onderhouden. God wíl niet dat onze relaties op de schroothoop belanden, openlijk of in stilte. Omdat het een diep kwaad is met te grote gevolgen.
Ondertussen worden homo’s die samenwonen (straks?) afgehouden van het avondmaal (en wat verder volgt). En zijn scheidende hetero’s als regel welkom. Ook later met een nieuwe partner. Celibaat lijkt vooral iets te zijn voor homo’s. Vormen homo’s misschien een gemakkelijke minderheid om de orthodoxe moraal op toe te passen? <<cursief openen>> We dienen onszelf de vraag te stellen waarom we zo met twee maten meten. <<sluiten>>
Nynke Sikkema-Holwerda, Hoogeveen