De uitnodiging van de engelen aan de herders is voor ons allemaal: ga op zoek. Nee, dat Kind is hier niet meer te vinden. Maar mét Hem kwam ook het Koninkrijk. En dat Koninkrijk is nog steeds te vinden. Anders zou Hij toch niet hebben gesproken over een zóeken naar dat Koninkrijk dat zich onder/in ons bevindt? (Luc.17,20-21)
Onlangs was ik op een cursus en toen vroeg de docent: ‘Maar wat ís het Koninkrijk dan?’ De één antwoordde: vrede in je hart, goed doen. De ander: vergeving. Een derde: je geliefd weten, een relatie met Jezus hebben. Iedereen giste eigenlijk maar wat. Weten we nou eigenlijk wel waarnaar we op zoek zijn? Da’s wel zo handig natuurlijk als je iets zoekt.
De meeste christenen weten wel dat ‘Koninkrijk’ niet hetzelfde is als ‘in de hemel komen’. Maar wat dan wel? Iets met ‘goed leven’? Dat komt al een eind in de richting. Want is Jezus niet gekomen om ons het volle leven te geven? (Joh.10,10-11)
Jezus moedigt ons aan om twee dingen te doen. Allereerst: stoppen met je zorgen te maken, de zorg bij God te laten. Waarom? Als zorgen, ergernis of een druk leven ons in beslag nemen, en wie herkent dat niet, dan is er geen ‘innerlijke rust of ruimte’. En we hebben die nodig. Om, en dat is het tweede, het Koninkrijk te zoeken. Om elke dag opnieuw gespitst te zijn op momenten waarin God de hemel op aarde gestalte wil geven door óns heen.
Wie zo zoekt en open staat zal situaties vinden waarin hij tot zijn eigen verrassing een doorgeefluik is van die goede hemel. Het Kind lijkt ver weg maar door zijn volgelingen heen is Zijn Koninkrijk onder ons. Van hulp, vergeving, herstel en liefde. Moeten die volgelingen natuurlijk wel een beetje gespitst zijn op zulke momenten... Zodat de goede werken, die God tevoren bereid heeft, door hen heen kunnen gebeuren.
Hemel en aarde definitief verbonden. De routekaart is die van het wakkere vertrouwen in dat kribbe-kind. En die eenvoudige herders gingen ons voor.
Nynke Sikkema-Holwerda, Hoogeveen