Afgelopen week sprak ik een collega. Hij klaagde: ‘De kerkelijke betrokkenheid onder mensen van 40 jaar en jonger wordt steeds minder. Alleen voor een project van maximaal twee maanden zijn ze nog enthousiast. Als het langer duurt, dan hebben ze geen zin, zijn te druk. Het wordt steeds moeilijker om alles in de kerk gedaan te krijgen. Nu doen de ouderen nog veel, maar hoe moet dat over een jaar of tien, twintig?
Ik dacht er de rest van de dag nog wat over na. Dat de kerkelijke organisatie in veel plaatsen steeds meer onder druk staat, is dat eigenlijk erg? Aan de ene kant zeker wel. De kerk heeft een functie en binnen die kerk zijn mensen nodig die het beleid maken, die voorgaan in het omzien naar elkaar. Mensen die geestelijk leidinggeven aan de gemeente. En er is nog zoveel meer nodig… Mensen die het beheer over de kerk voeren, mensen die leidinggeven aan jeugdverenigingen en catechisaties… En ga zo nog maar even door. Vooral het omzien naar elkaar en het omzien naar de jongeren, dat is van groot belang.
Maar dat we een hele zware kerkelijke organisatie hebben die hier en daar misschien best wat kan lijden, dat staat voor mij ook vast. Dus aan de andere kant is het misschien niet zo erg dat de kerkelijke organisatie onder druk staat. Want wij zijn niet geroepen om in de kerk te blijven met elkaar. We zijn juist geroepen om, toegerust binnen de kerk, de stap te zetten naar de wereld. Verkiezing is persoonlijk, maar wat eruit voortkomt is dat je als mens een taak in deze wereld krijgt: tot zegen zijn.
En juist voor activiteiten die ons aanspreken op onze taak en roeping ten opzichte van de wereld is in de praktijk vaak veel enthousiasme. In Dedemsvaart willen we dat vormgeven door een Michacursus, waardoor we hopen de kerk uit gejaagd te worden: naar de mensen, naar de schepping van God toe om te doen waartoe we als christenen geroepen zijn: goed en rechtvaardig leven.
Wouter Moolhuizen, Dedemsvaart