‘Ik denk vaak aan de oorlog’, zegt ze, ‘maar wij, wat kunnen wij nu verliezen, een beetje privacy en een beetje geld.’ Met een man of tien zitten we bij elkaar om na te denken over hoe we christen asielzoekers het best kunnen ondersteunen op weg naar een nieuwe procedure. De bovenstaande hartenkreet is van een van de deelneemsters. Haar uitspraak verraadt dat ze niet uit de stad komt. Samen met haar man woont ze in een klein dorp op een hobbyboerderij. Ze hebben vijf mensen in huis genomen. Vluchtelingen van drie verschillende nationaliteiten. ‘Ik denk vaak aan de oorlog, maar wat kunnen wij nu verliezen.’ Een andere deelneemster aan ons overleg heeft er ook vijf in huis. Een vader, een moeder en drie kinderen. ‘We redden het goed hoor’. Een andere vrouw in ons gezelschap doet het wat rustiger aan, ze heeft slechts een vrouw in haar huis opgenomen.
Een paar dagen later, 27 juli, lees ik in het Nederlands Dagblad een pijnlijk verhaal over een christen familie uit Irak. Ze verblijven in een AZC in Katwijk. De familie hoort bij de Armeens Orthodoxe Kerk, een kwetsbare minderheid in de regio. Ze werden door militairen hun huis uitgejaagd. ‘Ze wilden ons doodmaken.’ De vader raakte bij die actie gewond. Ze hoopten hier op basis van hun status als vervolgde christelijke minderheid asiel te krijgen. Maar volgens de rechter is de situatie in Bagdad niet extreem onveilig. Ze moeten dus terug, maar dat gaat ook niet. Irak laat hen niet meer toe. Vanaf 7 augustus staan ze op straat en behoren ze bij de groep ongedocumenteerden. Maar dat lijkt me bijna onmogelijk. Als ik goed geïnformeerd ben is er in Katwijk een christelijke gemeente en die behoort niet eens tot de minderheid.
Het wordt spannend voor onze familie. En het wordt spannend voor de kerk. We bidden allemaal veel voor de vervolgde kerk veraf, maar wat doen we nu die vervolgde kerk dichterbij gekomen is, zeg maar op de stoep. De vluchtelingen problematiek is echt een uitdaging voor de kerk. Een test voor alle gelovigen. Menen we wat we belijden.
Krijn de Jong, Urk