Je waardeert iets pas als je het niet meer hebt. Dit pijnlijke principe werd weer duidelijk zichtbaar bij de brand van de Notre-Dame. Frankrijk staat in Europa hoog op de lijst als het gaat over secularisatie. Er is in het land een extreem sterke scheiding tussen kerk en staat. Geloofsuitingen in de publieke ruimte worden er niet getolereerd. En nu stonden ze daar bij de Notre-Dame op straat te zingen en te bidden. Jongeren huilden en knielden neer op staat. Niemand deed er moeilijk over. Integendeel, mensen die nauwelijks nog geloofden sloten zich aan.
Het werd ook weer even zichtbaar hoezeer Europa in verwarring is. Als na het afscheid van het innerlijke van het christelijk geloof nu ook de uiterlijke tekenen ervan verdwijnen, staan we helemaal met lege handen. Die kathedralen zijn kolossale herinneringen. En als het over wortels gaat, deze Godshuizen gaan dwars door de eeuwen heen. De secularisatie heeft veel gelovigen tot zwijgen gebracht. Het zijn de stenen die nu nog spreken. Deze brand is veel meer dan een doorsnee brand. In het NRC van afgelopen zaterdag stelt de schrijver en dichter Benno Barnard: ‘De brand in de Notre-Dame dwingt Europa ertoe om in het reine te komen met zijn christelijke geschiedenis.’
Enkele dagen later branden er kerken in een ander werelddeel: Azië. Wat een verschrikking op die paasmorgen. Meer dan drie honderd dodelijke slachtoffers. Het verdriet is niet te peilen. In Parijs wordt gehuild om stenen, hier gaat het om de echte kerk, het lichaam van Christus. Hier wordt gehuild om levende stenen. ISIS heeft inmiddels de aanslagen opgeëist. De woorden van Christus uit Johannes 10 vers 10, gaan opnieuw in vervulling: ‘De dief is gekomen om te stelen, te slachten en te verdelgen; Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben…’ Ik hoop dat we in onze gemeenten wegen vinden om naast de slachtoffers in Sri Lanka te staan. Dat valt niet mee als je omringd wordt door vrijheid en overvloed. Europa en Azië huilen. Laten we ook samen knielen, eventueel op straat, en bidden dat mensen die nauwelijks nog geloven zich weer aan zullen sluiten.
Krijn de Jong, Urk