Naar Rom. 8: 26
Echt goed bidden is niet zo makkelijk. Dat is iets waar we – denk ik – allemaal wel uit ervaring over kunnen spreken. Het is ook iets wat de Bijbel zelf zegt: “(… ) wij weten niet wat wij bidden zullen zoals het behoort”.
Bidden: moeilijk
Dat klinkt misschien raar. Toch is het zo, als je er wat langer bij stilstaat. Allereerst al omdat wij “hopen wat wij niet zien” (Rom. 8: 25). Een christen verwacht een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Een christen weet ook dat God van hem een nieuw mens maakt. Paulus vergelijkt het met een vrouw aan het bevallen is van een kind. Die vrouw voelt maar al te goed dat het nieuwe leven onderweg is, maar ze weet nog niet precies hoe naar buiten komt en hoe het er uit zal zien. Zo weten wij ook dat God alle dingen nieuw maakt. Maar hoe dat nieuwe leven, die nieuwe wereld er uit zal zien? Dat kunnen we niet echt bevatten. En ook de wegen waarlangs God dit doet, zijn voor ons vaak zo lastig te volgen. Dat maakt het voor ons heel moeilijk om te bidden voor het komen van zijn Koninkrijk en het geschieden van zijn wil.
En dan is er nog iets. Wij zijn niet zo sterk in ons geloof. We lezen in Romeinen 8 niet voor niets over onze “zwakheden” en over ons “vlees”. Het is voor ons vaak zo moeilijk om te blijven geloven en te blijven bidden als het leven ons tegenzit. En zit het niet tegen, dan is het vaak toch nog net zo lastig om te blijven bidden “zoals het behoort”. Zo vaak bestaan onze gebeden vooral uit verlanglijstjes van dingen die God ons moet geven, zodat wij hier en nu een lekker leventje kunnen leiden, met alles wat ons hartje begeert. Zo vaak ook bidden we, terwijl ons hart en onze gedachten er niet echt bij zijn. Of we komen er zelfs niet eens toe…
Hou je het lezen nog een beetje vol? Ik kan me voorstellen dat je van zo’n schets als hierboven niet erg vrolijk wordt. Toch is er alle reden om blij te zijn. Niet om de kwaliteit van jouw gebedsleven, maar om het werk van de Geest.
Sterke schouders van de Geest
Want het is Pinksteren geweest. We herdenken het dit weekend weer: de uitstorting van de Heilige Geest. Die Geest “komt (…) onze zwakheden te hulp”, lezen we. Hij komt naast je staan en zet zijn sterke schouders onder de zware lasten die jij te dragen hebt. Want dat betekent het woord dat in de grondtaal van onze tekst gebruikt wordt.
Maar, hoe doet Hij dat? Hij “pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen”. De Heilige Geest is bij de gelovige, om hem te helpen. Zoals een verdachte in de rechtszaal een advocaat bij zich heeft, zo heeft een christen de Heilige Geest bij zich, om hem bij te staan en voor hem te pleiten. Zoals een advocaat de verdediging van zijn cliënt opzet, zo zet de Geest gebeden op. Hij fluistert stil de woorden in je. Hij leert je van je zonde en van gerechtigheid en van Gods oordeel. Hij vertelt je over de dingen die nog komen gaan. Hij zorgt ook dat de Heere verheerlijkt wordt (vgl. Joh. 16: 8 en 13-14). Zo zorgt Hij voor gebedsstof en gebeden, zo zet Hij gebeden op die helemaal naar de wil van God zijn. Zo kun je bidden zoals het behoort, ook als je het niet kunt.
Zie je jezelf zo al in de rechtszaal staan? Op de rechterstoel zit God de Vader. Zijn oordeel is rechtvaardig en, als je eerlijk bent, jij weet dat je niet aan zijn maatstaven voldoet. Maar kijk: naast Hem staat zijn Zoon. Hij pleit voor je (Rom. 8: 34). En kijk nu eens naast je, in de beklaagdenbank. Daar is de Heilige Geest, aan jou gegeven om je te helpen en bij te staan. Zie je in dit beeld iets van de grote liefde van God? Hoe Hij er alles aan wil doen om jou te redden? Keer je toch alsjeblieft nooit van zoveel genade af, maar zoek met alles wat in je is deze God van liefde en genade!
Ik weet dat dit veel makkelijker gezegd is dan gedaan. Maar dan is daar toch die Geest, die op de Pinksterdag uitgestort werd. Hij komt al je zwakheden te hulp en zet zijn sterke schouders er onder. Hij pleit voor ons. Hij geeft gebeden waar ze niet zijn. Is dat niet een enorme troost van deze Trooster? Ik hoop dat jij er, juist ook in dit Pinksterweekend, iets van mag kennen.
Alexander Weggemans