Het is nu 2 weken gelden dat we de uitstorting van de Heilige Geest hebben gevierd: Pinksteren. Met Pinksteren worden de discipelen de wereld ingezonden om aan iedereen het evangelie te verkondigen. Ze moeten het nieuws van de redding door de Here Jezus en Zijn opstanding aan iedereen gaan vertellen en de mensen die gaan geloven mogen dan gedoopt worden. Maar de opdracht om aan mensen het evangelie te verkondigen gold niet alleen toen voor de discipelen. Het is een opdracht die ook vandaag de dag nog van toepassing is.
De discipelen hebben veel moeten doorstaan. Het was niet altijd makkelijk om het evangelie te verkondigen, maar ze hebben een doel voor ogen en daarom doen ze het. Ze vertellen natuurlijk niet zomaar over Jezus en waarom Hij naar de aarde is gekomen. Ze willen dat iedereen te weten komt wie Jezus is en waarom je in Hem moet geloven. Dat de mens zonder God geen doel heeft in dit leven, en straf verdient voor zijn zonden. Ze vertellen dat Jezus de enige mogelijkheid tot het eeuwige leven is en dus de enige manier om behouden te worden. Ze gaan ze dan natuurlijk ook vertellen dat Jezus na de aarde kwam en Hij voor ons gestorven is en als ze dat geloven zullen ze eeuwig met Hem mogen leven.
In het begin gingen de discipelen nog niet echt de wereld in. Ze bleven een beetje in en rond Jeruzalem, ze deden daar wonderen en ze vertelden daar wel over Jezus. Maar het was juist de bedoeling dat ze de wereld in zouden gaan. Toen kwam de vervolging en gingen de discipelen echt de wereld in. Alle apostelen gingen ergens anders heen. Sommigen gingen samen en anderen hadden een andere helper gevonden. Ze gingen alle kanten op vanuit het land Israël.
De opdracht om mensen over Jezus te vertellen is vandaag de dag nog actueel. Alleen hoeft dat natuurlijk niet door de wijde wereld in te trekken. Wat veel mensen vergeten is dat veel mensen in je omgeving nog niet geloven. Weten je vrienden dat je christen bent, je collega’s of je studiegenoten? En als ze het weten, hoe komt dat? Het kan zijn dat je het ze verteld hebt, wat natuurlijk super goed is! Maar het zou ook kunnen zijn dat ze aan je leven kunnen zien dat je christen bent.
Jezus zegt niet voor niets in de Bergrede dat we het licht van de wereld en het zout van de aarde moeten zijn. Dit zegt Jezus: ‘Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout zijn smaak verliest, hoe kan het dan weer zout gemaakt worden? Het dient nergens meer voor, het wordt weggegooid en vertrapt. Jullie zijn het licht in de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.’
Wij moeten dus aan de mensen laten zien dat we christen zijn. Christenen kunnen het verschil maken in de wereld, ze kunnen de wereld smaak geven. Jij kan dit ook doen! En begin dan maar klein, in je eigen vriendenkring, op je werk of op school. Bijvoorbeeld door niet te roddelen over mensen, door naar mensen om te zien en door eerlijk te leven! Ga niet stoer lopen doen om er maar bij te horen, dat ga je uiteindelijk niet volhouden. Je hoeft jezelf ook niet helemaal weg te cijferen voor de anderen. Je moet dingen voor anderen doen, maar het is niet de bedoeling dat je er zelf aan onder door gaat. Met een wat moeilijk term noemen we dit de gaven of vruchten van de Geest: in de Bijbel staan ze genoemd als liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.
Kijk dus eens om je heen om te zien wat jij nu kan doen om te laten zien dat je christen bent. Dit hoef je niet allemaal zelf en alleen te doen, de Heilige Geest wil je helpen. Aan de andere kant mag je ook weten dat je er niet op wordt afgerekend maar dat je in het gebed je tekorten bij God mag brengen. Daar zijn we met Pinksteren weer even bij stil gezet en nu mogen we door de Geest de vruchten in ons leven laten groeien.
Laura van Putten