Op 7 november 2011 is het 40 jaar geleden, dat ds. G.L. Born werd bevestigd als predikant van de Chr. Geref. Kerk te Dokkum. Van 1977 tot 1981 was hij werkzaam als krijgsmachtpredikant bij 103 Verkenningsbataljon in Seedorf (West-Duitsland). In 1981 werd hij predikant van de Chr. Geref. Kerk te Rozenburg. Van 1988 tot 2005 was hij opnieuw werkzaam bij de krijgsmacht als resp. directeur van het vormingscentrum van de Protestantse Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht en – aansluitend - als hoofd krijgsmachtpredikant en - aansluitend - hoofd van alle Diensten Geestelijke Verzorging bij de Krijgsmacht. Van 2005 tot november 2011 was hij werkzaam als voorzitter van de NCRV. Hij is als bestuurder betrokken bij een groot aantal christelijke organisaties op politiek en maatschappelijk terrein.
Het is niet zo eenvoudig - vind ik - om achterom te kijken na veertig jaar. Er is veel veranderd. Onze samenleving heeft een heel ander gezicht gekregen. Nederland is een seculiere natie geworden. De invloed van kerk en geloof is op maatschappelijk en politiek terrein niet zelden marginaal. En binnen de kerken is er een tendens om zich van de weeromstuit terug te trekken op het ´veilige´ domein van het gezin en de eigen kerkelijke gemeente. Ik overdrijf, maar zet dat accent toch. Het geloof is er immers niet om onder een korenmaat te worden gezet, maar om zichtbaar en tastbaar te zijn in de samenleving.
Dat is niet gemakkelijk! Zelf heb ik dat nog het meest ervaren op die momenten waarin ik onder druk kwam te staan. Binnen de krijgsmacht was één van die momenten mijn kortstondige verblijf in Bosnië. Daar, met beelden op netvlies en hart van geweld en verwoesting, te midden van lijden en ontluistering, vindt een soort herijking plaats. Je overweegt dan ook je eigen levensverhaal. Wie ben ik? Wat betekent leven eigenlijk? Wat zijn mijn relaties waard met thuis, met anderen en – dat ook! - met God? Hoe sta ik (als predikant!) in mijn beroep of ambt?
Voor een dienaar van het Woord is het van vitaal belang dat de uitleg van de schriften sterk betrokken is op de tijd - ook in moeilijke omstandigheden. Dat heb ik altijd een spannend gebeuren gevonden. De Schrift en onze moderne samenleving lijken immers soms zo ver van elkaar verwijderd. En dat niet alleen bij het werk in de krijgsmacht of als bestuurder in allerlei organisaties, maar evenzeer in de gemeente van Christus. Wij zijn allen – ik zeg het met enige schroom! – wij zijn allen, de een meer, de ander minder, geseculariseerd. Niet dat wij geheel en al zouden zijn losgeraakt van geloof en kerk, maar wel dat wij min of meer in twee gescheiden compartimenten lijken te leven. Kort gezegd: het geeft ons moeite die twee bijeen te houden. Wij hebben verzoening nodig! Een mens moet in het reine komen met de dingen en de mensen, zichzelf en – dat vooral! – met zijn God.
Dat te mogen doorgeven in kerk en samenleving vond en vind ik het spannende van prediking en pastoraat. Immers, meer dan getuige is ook een dominee niet…
Dronten
G.L. Born