Gerjanne Trompert was een aantal maanden in Zuid-Amerika. Ze heeft daarover diverse keren geschreven voor ons kerkblad. Nu blikt ze nog één keer terug.
‘Oh, wat leuk dat je in Zuid-Amerika bent geweest. Je hebt veel dingen gedaan, gezien en meegemaakt. Was dat niet heftig? En hoe is het om dan weer in Nederland te zijn, heb je je leventje weer wat op kunnen pakken?’
Inmiddels ben ik net zolang terug als dat ik in Zuid-Amerika ben geweest en heb ik al twee reünies gehad met Nederlanders die ik daar heb leren kennen.
Het lijkt alweer zo lang geleden dat ik met mijn gitaar op de rug door de arme Peruaanse wijk liep, op weg naar de Engelse les om met de kinderen leuke dingen te doen. Dat ik vol spanning in een internetcafé zat te wachten of de Skype-verbinding het zou doen en ik weer met thuis kon praten. Ook het gevoel van niets te hoeven en de afwegingen die gemaakt moesten worden tijdens mijn werk in Bolivia, lijken jaren geleden. Hoe zou het eigenlijk zijn met die blinde man op het grote plein in Peru, zou hij elke dag wel genoeg geld ophalen om van te kunnen eten? En hoe vergaat het Pedro, de jongen die altijd vol enthousiasme naar mijn Engelse lessen kwam?
Nu, in Nederland, denk ik nog vaak terug aan die fantastische tijd: 5 weken Spaanse les volgen in Ecuador, 7 weken werken als Engels docent op een school in Peru, 2 weken rondreizen en 4 weken werken in een opvanghuis voor straatjongens in Bolivia. De mooie mensen die ik daar heb ontmoet en de dankbaarheid die ze toonden voor wat ik deed, de prachtige cultuur en natuur, de ervaringen die ik heb opgedaan in mijn werk als Psycholoog; ze passeren regelmatig mijn gedachten. Hoewel mijn werk in Bolivia niet bracht wat ik ervan had gehoopt, is het ook zeker de moeite waard geweest. Ik had tijdens mijn laatste project het gevoel dat ik niks voor de jongens kon betekenen en dat er geen ruimte voor me was om de ideeën die ik had uit te voeren. Ik voelde me nutteloos daar en had niet het idee dat ik iets kon bijdragen. Een gevoel van weerstand bij alles wat ik aandroeg bemerkte ik bij de Bolivianen. Na veel wikken en wegen heb ik toen ook besloten om mijn tijd op dat project van 8 naar 4 weken in te korten. Een beslissing waar ik nog steeds achter sta en waarvan ik denk dat het goed is geweest. Elk mens heeft zijn eigen gedachten, ambities en ideeën van een betere wereld. Deze zijn cultuur- en persoonbepaald. Misschien sloten die van mij niet goed aan bij de gedachtegang van de gemiddelde Boliviaan. Dat kan, het maakt een cultuur niet minder waardevol.
Ik moet eerlijk zeggen dat het stukje cultuur waar ik het meest tegenaan liep, bij mij is blijven hangen en me een andere kijk op de dingen heeft gegeven.
Want: maak je niet te druk, komt het vandaag niet af, dan morgen wel of overmorgen.
Geniet van alles wat je doet en laat je niet gek maken door de maatschappij om je heen!
Groeten,
Gerjanne Trompert