Ik was nog maar kort predikant in Mussel. Er kwam een eerste vrije zondag. Nu had ik als kandidaat nog een zondag beloofd aan een vacante gemeente, helemaal in het Zuiden van ons land. Daar ging ik zaterdagavond heen met trein en bus en kwam dan maandagmorgen terug. Ik zou bij een ouderling logeren. Dat ging allemaal goed. Het bleek dat ik die zondag ook nog een tweeling moest dopen. Heel apart.
Nu was er in deze gemeente een heel oude emeritus-predikant van bijna 82 jaar. Ik zei tegen de ouderling, dat ik die wel graag wilde bezoeken. Dat zou dan kunnen na het avondeten. Deze ouderling deelde mij echter mee, dat er niet zo best met die oude collega te praten viel. Want hij zat vreselijk met de dood, die hij voelde aankomen. Hij kon niet in vrede sterven.
Wij, de ouderling en ik, gingen er ´s avonds heen. We werden door zijn vrouw hartelijk ontvangen. Mijn oude collega zat breeduit in een grote stoel met stevige armleuningen. Het was een vrij grote man.
We zaten nog maar net, of hij kwam los. De dood kwam er aan. Hij moest straks tussen vier wandjes en dan het graf in, tot ontbinding overgaan. Wat bleef er van hem over!
Zo ging hij een poosje door. Op den duur kon ik het niet meer aanhoren. Ik onderbrak hem en vroeg hem, of hij voorheen gepreekt had met hart en ziel. ´Nou en of` was zijn antwoord. ´Hebt u ook de Here Jezus gepreekt?´ ´Wat dacht je dan!´ reageerde hij. Ik antwoordde: 'Is Jezus overwinnaar, ook over de dood?' 'Ja zeker' was zijn wederwoord. 'Nu, dan wil ik geen klacht meer over de dood en het sterven horen, want die zijn door onze Heiland overwonnen!' zei ik met krachtige stem.
Toen – je had het moeten zien gebeuren – rees mijn oude collega overeind uit zijn stoel, greep zijn wandelstok, begon vreselijk te huilen, liep zo de kamer door naar de gang en daar hoorden we hem al maar door hard huilen als een kind. Na korte tijd kwam hij terug, ging vóór me staan, greep mijn hand en riep uit: 'Ik zal niet meer klagen over mijn dood gaan, maar zingen van mijn Heiland!' Wij, zijn vrouw, de ouderling en ik, werden er stil van. Ik heb nog een dankgebed gedaan en daarna zijn we naar mijn logeeradres vertrokken.
Kort nadat ik de volgende dag thuiskwam in Mussel, kwam er een briefkaart van mijn oude collega. Die had hij nog die zondagavond geschreven en door zijn vrouw op de post laten doen. Dezelfde week ontvingen we een rouwkaart met de mededeling dat hij was overleden. Zijn vrouw heeft me verteld, dat hij 's maandags heel onverwacht erg verzwakt is, naar het ziekenhuis vervoerd en kort erop die dag is overleden. Ze heeft geen woord meer van hem gehad. Daarom heb ik zijn laatste briefkaart voor mij aan haar overgebriefd en die was haar tot grote troost.
Ik heb die kaart 56 jaar bewaard en geef de inhoud hier letterlijk en in heel oud taalgebruik weer: 'Aan onze lieve lieve lieve Ds. met de Uwen. Wat onuitsprekelijke liefde is ons geschonken, is ons ten beurte gevallen, ik nu naderde het beslissende uur, en dat zo rampzalig einde, en de Satan lachte, zie zoo, riep hij dat is mijn buit, en was bitter vergrimt, doch plots, stond U lieve Ds. daar. O dat alles beslissende oogenblik, en onze Dierbaren Heere Jezus zei, vrees niet, Ik heb je van en in de stillen eeuwigheid uitverkoren, tot eeuwigen zaligheid. Vrees geen der dingen die gij lijden zult, om Mijns Naams wille, en de Heere Jezus sloot mij in Zijne liefdearmen en kuste mij. Ik riep uit: O stroom van eeuwigen liefde. Ineens viel nog een allerbeangstigde beklemming op mij, doch Satan moest mij weer loslaten, door Jezus Dierbaar bloed gereinigd. Wat kan ons nog ontbreken? Ook zoude ik U DV nog eens ten uwen Huize ontmoeten. In Jezus armen te vallen is de eenige weg ten eeuwigen zaligheid. Dank voor de onvergetelijken woorden, als op Goddelijk bevel tot mij gesproken, en zoo sprak gij: Niet meer in de put maar geloofsvrolijkheid, zingende: Hij kan en wil en zal in nood, zelf bij het naderen van de dood, Volkomen uitkomst geven. Haleluja. Lof zij het Lam, dat onze zonde op zich nam, Wiens bloed ons heeft gereinigd. Uw zielsliefhebb. Fam......'.
Ja, ook dominees moeten leren sterven in het geloof!
Hoogeveen
T. Brienen