Op 12 november is het 55 jaar geleden dat drs. W. Steenbergen werd bevestigd als predikant van Meppel.
Voor het kerkblad beantwoordde hij een aantal vragen over zijn werk gedurende deze periode.
Toen u in 2008 50 jaar predikant was, hebt u in ons blad drie mensen genoemd die u op uw weg in het ambt ontmoette. Over die weg zelf vertelde u minder. Wilt u dat nu bij uw 55-jarig jubileum misschien iets uitvoeriger doen?
Op 12 november 1958 bevestigde de helaas al in 1965 overleden ds. Simon van Zwoll mij in de gemeente Meppel. Daarvóór, op 28 oktober, trouwde ik met Hanna Graves. Haar vond ik, toen ik vóór ik naar ‘Apeldoorn’ ging, in Amsterdam aan de V.U. studeerde en met haar mag ik gelukkig nog steeds het leven delen. Wat had ik zonder haar moeten beginnen?
Na Meppel volgden Eindhoven (1965), Groningen (1973), ’s-Gravenhage-Rijswijk (1982). En tenslotte ’s-Hertogenbosch e.o. (1991). In die kleine, maar levende en levendige gemeente speelden zich zestien jaren van mijn veertigjarig actief predikantschap af! Den Bosch was namelijk in de periode Eindhoven nog geen zelfstandige gemeente (dat werd ze pas in 1972), maar een ‘station’ van Eindhoven. Het behoorde dus ook toen al tot mijn werkterrein. In het tweede Bossche tijdperk was ik ook geestelijk verzorger van het woonzorgcentrum Vijverhof in Nijmegen. Het werk onder ouderen vond ik – naast het gemeentewerk – heel mooi.
In het bredere kerkelijke leven werd ik tweemaal afgevaardigd naar een Generale Synode. Van enkele deputaatschappen (o.m. Eenheid gereformeerde belijders, kerkelijk lied en ADMA) maakte ik deel uit. Bestuurlijk was ik een aantal jaren betrokken bij de Christelijke Gereformeerde Vereniging voor Jeugdwelzijn.
En na uw emeritering in 1999?
We zijn toen gaan wonen in Zwolle waar in 1934 mijn wieg stond en werd ik weer lid van de gemeente waar ik gedoopt werd en belijdenis deed. Een gemeente die intussen wel meer dan vier keer zo groot is geworden. En die de moeilijke taak wil behartigen om trouw aan het evangelie kerk te zijn voor mensen van deze tijd. Graag voeg ik mij daar regelmatig ’s zondags bij de broeders en zusters die Gods lof zingen en met grote aandacht luisteren naar inhoudrijke preken.
Uit de routebeschrijving die ik gaf, blijkt dat ik meer dan de helft van mijn leven tot nu toe verkeerde in het gebied van de P.S. van het Noorden! Blij ben ik dat God mij nog steeds de gezondheid geeft om – weliswaar minder vaak en minder ver weg dan vroeger - te kunnen voorgaan in diensten. In Zwolle mag ik pastorale bezoeken afleggen bij een klein aantal medesenioren. Bij het tot stand komen van de Nieuwe Bijbelvertaling was ik één van de (vele) supervisoren, terwijl de P.S. van het Oosten mij benoemde in de commissie die de Herziene Statenvertaling onderzocht.
P.S. van het Oosten?
Ja, want daaronder ressorteert de gemeente ’s-Hertogenbosch waaraan ik als emeritus nog steeds verbonden ben!
Welke gevoelens komen bij u boven als u terugkijkt op deze vijfenvijftig jaar?
Verlegenheid, en zelfs schaamte, als ik denk aan mijn zwakheden en zonden ook in de dienst van God. Als je zonder ambtelijke kleerscheuren de eindstreep mag bereiken is dat alleen genade.
Verwondering dat God mij desondanks, naar ik vertrouw en soms ook merk, heeft willen gebruiken voor zijn werk. Hem alleen de eer!
Verwachting, en toch ook weer, maar nu anders, verlegenheid. Want: eenmaal Hem te mogen dienen, als een vernieuwd mens, op een nieuwe aarde: hoe zal dat zijn? Onvoorstelbaar!
Zwolle
W. Steenbergen