Roneela staat in Pakistan op de dodenlijst van een radicale Jihadgroepering. In 2009 vlucht ze naar Nederland. Het lijkt op een verlengde lijdensweg. Ook in ons land wordt ze bedreigd.
De maanden in het detentiecentrum in Rotterdam waren voor Roneela niet eenvoudig. Detentie, gevangenschap, is een van de zaken die het leven van asielzoekers zwaar maakt. ‘De kelders van onze maatschappij’, zo noemde een advocaat deze centra onlangs. Roneela vond het ook moeilijk om gevangen te zijn. Gelukkig waren er vrienden die haar kwamen bezoeken. Ze mocht niet naar de kerk, maar de kerk kwam naar haar toe. Na drie maanden kwam de boodschap: ‘je bent vrij’. Het was haar advocaat gelukt om een nieuwe procedure te starten. Het betekende overigens niet dat ze nu gelijk kon vertrekken, trouwens waar had ze heen moeten gaan? Ze werd naar het detentiecentrum Schiphol gebracht.
Luttelgeest
Twee dagen later hoorde ze dat de volgende bestemming het AZC- Luttelgeest zou zijn. Luttelgeest? Dat is ook voor Nederlanders niet een plaats die ze onmiddellijk op de kaart kunnen aanwijzen. De reis ging in noordoostelijke richting. Na heel veel polderlandschap had Roneela het idee naar het eind van de wereld af te reizen. Opnieuw betrok ze een caravan. De kleine ruimte deelde ze met drie andere vrouwen. Een vrouw uit Azerbeidzjan en twee vrouwen uit Latijns-Amerika. Het viel haar zwaar. Door het verblijf in het detentiecentrum was ze bang geworden, ze voelde zich onveilig. Ze moest nu ook weer voor zichzelf zorgen. Maar waar waren de winkels? Zeker niet in de buurt. Medewerkers van het EO-magazine Eva hadden Roneela ook leren kennen, ze brachten haar nu in contact met de stichting Gave, een christelijke organisatie die zich actief inzet voor vluchtelingen. Roneela werkte mee aan cursusdagen van de stichting. Ze vertelde haar reisverhaal en legde aan de cursisten uit hoe ze het cultuurverschil tussen haar thuisland en Nederland beleefde. Opnieuw bouwde Roneela een vriendenkring op. En toen kwam die mail. Haar belagers uit Pakistan stuurden haar een dreigmail: ‘We hebben de opdracht gekregen om jou en je vrienden te onthoofden’. Weg was het gevoel van veiligheid. Roneela deed aangifte, maar kon verder niet veel doen. Het AZC- Luttelgeest vond het beter dat ze wat meer richting haar vrienden zou gaan en zo verhuisde ze een paar weken later naar het AZC- ‘s Gravendeel. Maar na negen maanden vonden ze ook daar dat het voor haar veiligheid beter was te vertrekken. Ze raadden haar aan naar een anoniem adres te gaan. Gelukkig vond ze een veilig onderkomen. Daar woont ze inmiddels bijna twee jaar. Een keer per week moet ze voor een stempel naar een AZC.
Rechtszaak
In oktober 2013 werd haar zaak, samen met die van haar twee vrienden, opnieuw behandeld. Bemoedigend was het dat er ruim vijftig vrienden aanwezig waren. De rechter heeft het asielverzoek van een van hen geaccepteerd, maar dat van de twee anderen, waaronder Roneela, verworpen. Er rest nu nog een beroepsmogelijkheid. Roneela leeft opnieuw in grote onzekerheid. ‘Het IND probeert mij op allerlei manieren te ontmoedigen, maar ik heb geen alternatief’. De situatie van christenen in Pakistan wordt eerder slechter dan beter. Helaas heeft de Nederlandse overheid godsdienstvrijheid laag op de lijst staan. Het minste wat we kunnen doen is opkomen voor onze vervolgde geloofsgenoten.
Krijn de Jong, Urk