Op 8 september is het vijfentwintig jaar geleden dat ds. G. Huisman in Wormerveer tot predikant werd bevestigd. Voor de lezers van het kerkblad vertelt hij hoe zijn leven sindsdien is verlopen.
Mijn wieg stond in Drachten. Een Pinksterkind, geboren in een Philipsnest van eenvoudige, kerkelijke en gelovige ouders. Al vrij jong, basisschoolleeftijd, had ik het gevoel dat de Heer me riep. Onder vrienden deed ik soms een predikant na, waardoor men zei: jij wordt later vast predikant. Dat bleef me bij.
Roeping is voor mij een innerlijke overtuiging. Me overgeven aan en beschikbaar stellen voor de Heer. Die overtuiging werd na een persoonlijke geestelijke worsteling verdiept. Ook groeide de behoefte iets voor anderen te willen betekenen. En waarmee kun je dat beter doen dan met de blijde boodschap van de Heer? Ik geloof dat die boodschap het verschil uitmaakt tussen nacht en dag, tussen dood en leven. Dat geloof motiveert me nog altijd.
Begonnen in de rode Zaanstreek in Wormerveer, waar de mensen hartelijk, vol humor en recht voor de raap zijn. Niet altijd gemakkelijk, maar je wist wel waar je met hen aan toe was. Ze hadden veel geduld met dit broekie. Hij heeft ons steeds op Jezus gewezen, zei de ouderling bij het afscheid. Mooi is dat.
Van Wormerveer naar Zuid-Afrika. De onderdompeling in een andere cultuur, de omgang met de mensen, hun gebruiken, leefgewoonten, hun manier van in het leven staan, hun massieve en totaal niet-problematische besef van Gods aanwezigheid in alles, hun blijdschap en dankbaarheid onder vaak moeilijke omstandigheden, hun dansen en zingen, heeft ons gezin verrijkt en blijvend gevormd. Nooit zal ik het afscheid in 2002 vergeten. Verschillende evangelisten verzekerden ons, dat ze de radicale verkondiging, dat alleen Jezus Koning en Heer van ons leven is, zouden voortzetten. Als je dan ziet, dat ze dat tot vandaag toe waarmaken, uiteraard met vallen en opstaan, dan maakt me dat blij en dankbaar.
Nog tijdens ons verblijf in Afrika werd Wormerveer te klein en besloot men tot opheffing. Wij zijn Enschede-Oost nog altijd dankbaar dat zij de taak van zendende gemeente wilde overnemen. Wat hebben ze ons van klein tot groot enthousiast, hartelijk en liefdevol binnengehaald. Onvergetelijk!
Terug in Nederland werden we gastvrij onthaald door de GKv te Harkstede. Zij hebben in allerijl en met man en macht hun leegstaande pastorie voor ons bewoonbaar gemaakt. Onze spullen zouden eerst weken later komen. Liefde kent geen kerkmuren. Met enkelen van hen hebben wij nog steeds contact. Al na een paar maanden kwam het beroep van Onstwedde. Toen ik daar voorging kwam net het zoveelste bedankje van een beroepen kandidaat. De teleurstelling was groot. Je moet ook de juiste man beroepen, zei ik schertsend. Hoezo, bent u dan beroepbaar? Ze lieten er, doortastend als ze zijn, geen gras over groeien. Voor ons gezin had Onstwedde na Afrika wat we nodig hadden, vooral onze kinderen. Een gebedsverhoring. Een warme deken, waar we rustig konden acclimatiseren. Groot was het meeleven tijdens de ziekte van mijn vrouw. Heel het dorp leefde mee. Hartverwarmend.
En nu alweer vier jaar in Emmen. Heel anders, dat wel. Stad en dorp tegelijk. Bruisend, boeiend en uitdagend. Een gemeente die midden in deze tijd wil staan, duidelijk en gastvrij. Met een warm hart voor de nood in de wereld. Niet gemakkelijk, wel leerzaam. Een gemeente met alle leeftijden en met veel betrokken leden. En dat in deze tijd. Een zegen! Ik bid dat de Heer ze allen vasthoudt.
Ik vind het doorgaans een voorrecht om als predikant in dienst van de Heer te staan. Al besef ik goed, dat dit met name van mijn vrouw Wikje en ook van onze kinderen veel heeft gevraagd. Ik kon moeilijk nee zeggen en was vaak afwezig, ook thuis. Toch hebben zij me altijd trouw en liefdevol gesteund, en gelukkig ook kritisch. Lastig vind ik het om vandaag echt stil te worden en naar de Heer te luisteren. Dat kost tijd en inspanning. Ik denk ook dat ik minder stellig ben geworden en meer open sta voor vragen en twijfels. Ik besef meer dat God met mensen soms heel andere wegen gaat. Dat zullen wij moeten aanvaarden. Hij weet wat ieder nodig heeft.
Al weer 25 jaar hond van de Goede Herder. Dankbaar en verwonderd kijk ik terug. En ik hoop dat de Heer me er nog wat jaartjes bij geeft. Hem en die van Hem zijn te mogen dienen maakt me blij.
G. Huisman, Emmen