Het zingen van het ‘Ere zij God’ is mijn vroegste herinnering aan het kerstfeest. En dan met name dat zinnetje ‘Vrede op aarde’. Vooral die herhaling maakte het tot een soort smeekbede, een uitdrukking van een diep en hevig verlangen: ‘Vrede op aarde’. Je kunt blij of minder blij zijn met het kerstfeest en met de manier waarop het gevierd wordt, maar hoe dan ook, rond die dagen vlamt wereldwijd het verlangen naar vrede op. Vrede op aarde. Maar wij zijn hier toch in overgrote meerderheid vredeskinderen? Alleen een kleine groep ouderen heeft nog bewust herinneringen aan de oorlog. Toch komt nu en dan de oorlog dichtbij. Ik herinner mij het kerstfeest van 1956. Ik was toen elf jaar. Er waren Hongaarse vluchtelingen in ons dorp
aangekomen. En ze waren met kerst in de kerk. Ik heb het beeld nog scherp voor me. Er werd in Nederland intens meegeleefd met de opstand in Hongarije. Er heerste grote verontwaardiging over het geweld waarmee die opstand neergeslagen was. Het ‘vrede op aarde’ werd tijdens die kerst nog intenser gezongen. De Hongaarse Opstand was ineens heel dichtbij omdat we vluchtelingen in ons midden hadden. We zagen ze, we konden ze de hand drukken.
Verschrikkelijke beelden
Hoe kan ik meeleven? Wat kan ik doen? Het zijn vragen die telkens weer onontkoombaar op me afkomen als ik van die afschuwelijke berichten lees over moordpartijen op christenen. Je schaamt je bijna voor je eigen vrijheid. Beelden kunnen je soms helpen om vervolgde broers en zussen dichter bij je hart te krijgen. Misschien heeft u onlangs in de krant ook die foto gezien van die mijnwerkers in Kenia. Ze werkten in gevaarlijk gebied aan de grens met Somalië. De terreurorganisatie Al Shabaab sloeg opnieuw genadeloos toe. Als je de aangewezen tekst uit de koran niet kon lezen kreeg je de kogel. Op de foto zie je de zesendertig christenmannen op hun buik liggen, zij aan zij. Je voelt je geslagen. Er is geen vrede op aarde.
Pakistan
Kort geleden was ik op een studiedag van de SGP. ‘Minorities in trouble’ was het thema. Zeg maar, verdrukte minderheden in de knel. Vluchtelingen uit diverse landen deden hun verhaal. Goed om ze te horen, goed om ze te ontmoeten. Er waren verschillende workshops. Een ervan ging over Pakistan. Een Pakistaans vluchtelingengezin gaf een presentatie over hun bescheiden hulpverleningsactiviteiten. Ze hebben een kleine stichting opgericht om Pakistaanse vluchtelingen te helpen. Veel van die vluchtelingen verblijven in Sri Lanka. Ze leven daar onder moeilijke omstandigheden. PECA heet de kleine stichting, Pakistaanse Europese Christelijk Alliantie. U kunt ze uitnodigen voor een gemeenteavond (www.peca-eu.com).
Ze toonden filmopnamen uit Pakistan. Angstwekkend. Je zag een redeloze, woedende menigte huizen in brand steken en weerloze mensen aanvallen. De politie bleef op afstand. Hoe angstig moeten de christenen zich daar voelen. Een complete christelijke buurt uit een van de dorpen werd platgebrand. Er vielen doden en gewonden. Het is pijnlijk om die beelden te zien, maar we mogen er niet voor weglopen. Berichten alleen maken ons niet wakker. Een van de deelnemers aan de studiedag was Roneela, een vriendin uit Pakistan. We schreven eerder over haar in deze rubriek. Ze kende het dorp en de dorpelingen. Zelf wacht ze al meer dan vijf jaar op een verblijfstatus. Uitwijzing hangt nog altijd boven haar hoofd. Misschien heeft u een gebedslijstje waar ze nog bij kan.
Asia Bibi
In Pakistan woont ook Asia Bibi. Een gevangene die we door veel publicaties bij name kennen. Waarschijnlijk zal zij voor het vijfde opeenvolgende jaar de kerst in gevangenschap doorbrengen. De achtenveertigjarige moeder van vijf kinderen werd in 2009 gevangen gezet. Ze is een de vele slachtoffers van de beruchte blasfemiewet. Als mensen in je omgeving je niet goed gezind zijn klagen ze je aan voor het feit dat je de profeet hebt gelasterd. Onlangs werd haar doodvonnis opnieuw bekrachtigd. Christenen staan onmachtig tegen het onrecht. Politici en juristen die de blasfemiewet bekritiseren worden zelf vermoord.
In ons land blijven veel christelijke vluchtelingen. Ons kerstfeest wint beslist aan inhoud als we contact met hen zoeken. Hand in hand met hen bidden om vrede op aarde.
Dichtbij
Oorlogvoering is de laatste decennia veranderd. Door militaire missies zijn we bij verschillende oorlogen direct betrokken. Het is meestal ver weg, maar ook dichtbij wordt de spanning gevoeld. Toch zullen we hier waarschijnlijk nog wel rustig kerstfeest kunnen vieren. In veel andere landen verkeren christenen tijdens de kerstdagen in grote angst. Juist op die dagen worden de laatste jaren aanslagen op de kerken gepleegd. In Nigeria vielen in 2011 tientallen doden door aanslagen van Boko Haram op drie verschillende kerken. We kunnen geen kerst vieren zonder intens met onze broers en zussen mee te leven. We moeten door gaan met zingen, bidden en helpen, totdat de Grote Vrede aanbreekt. Als Jezus weer komt.
K. de Jong, Urk