De christelijke feestdagen zijn niet overal alleen maar feestdagen. In verschillende landen, zoals Nigeria, Pakistan en in het Midden Oosten, zijn deze feestdagen vaak aanleiding voor bloedige aanslagen. Wij kunnen onze feesten niet meer vieren zonder aan onze broers en zussen daar te denken.
Vijanden vergeven
Het was een boeiende ontmoeting kortgeleden met de Arabische pastor Bishara en zijn vrouw Lupna. Bishara is predikant van een kleine baptistengemeente in Nazareth. In verband met een jongerenuitwisseling was hij samen met zijn vrouw en met een Joodse vrouw uit een andere kleine gemeente in Nazareth naar Urk gekomen. Zij weten wat het is om als kleine minderheid in een vijandige omgeving te leven en te werken. Hoe blijf je houden van de mensen die je het leven voortdurend moeilijk maken? Bishara vertelde over een live-radioprogramma bij hen in de regio. Een dergelijk programma met actueel nieuws waar luisteraars direct op kunnen reageren. Februari jl. was dat actuele nieuws de brute moord van ISIS op 21 Egyptisch mannen in Libië. Tijdens het programma reageerde er een Egyptische man. Hij vertelde dat twee van zijn broers onder de 21 slachtoffers waren. Hij vertelde ook dat hij een sterke drang voelde om voor de moordenaars te bidden. Volgens Bischara werd er onder de Arabische bevolking wekenlang over dit voorval gesproken. ‘Heb je vijanden lief’, ‘zegent wie u vervolgen’, we kennen die bijbelwoorden, maar weten er vaak geen raad mee. Wel beseffen we diep in ons hart, dat er van zo’n onbegrijpelijke vergevingsgezindheid een geweldige kracht uitgaat. Regelmatig hoor je en lees je van die verhalen over vervolging en vergeving. Ook uit het oorlogsgebied in Irak. Soms zijn het verhalen van kinderen. Onlangs stond er zo’n verhaal in het Nederlands Dagblad. Het verhaal over Myriam, een 10-jarig christelijk meisje uit Mosul. Ze moest vluchten voor de terreurbeweging ISIS. Myriam bidt voor ISIS-extremisten. ‘Maar wat zijn je gevoelens over de mensen die je uit huis hebben verjaagd?’ ‘Ik zou ze niets aandoen. Ik zou God alleen vragen hen te vergeven’. Ondanks alle verschrikkingen is ze nog steeds dankbaar. ‘Want God zorgt voor ons’. Haar vriendinnetjes zijn het helemaal met haar eens. ‘Jezus is met ons, het maakt niet uit waar we heen gaan’. ‘Ook hier in het kamp?’, vraagt de journalist. ‘Ja’ zeggen de meisjes, ‘Jezus is in ons hart. En daarom lachen we, net als alle anderen die Jezus in hun hart hebben’. Zulke verhalen lees je met verwondering en jaloezie. Zo te kunnen geloven, zo te kunnen lijden, zo te kunnen liefhebben. Het leest als het hoofdstuk over de geloofshelden in de brief aan de Hebreeën.
Pakistan
Maar in Pakistan konden de christenen dit even niet meer opbrengen. Na de recente bloedige aanslagen in twee kerken in Lahore, werd er wraak genomen. Er volgde een ongekende uitbarsting van woede en wanhoop. Volgens kenners een gevaarlijke ontwikkeling. ‘Het kan het einde inluiden van het christendom in Pakistan’. ‘We zijn bang dat het geweld escaleert als plaatselijke moskeeën blijven doorgaan met het prediken van haat’. ‘Meer dan ooit is het nodig dat kerken bidden voor de overleving van christenen in het huidige klimaat’. Dat geldt zeker ook voor de kerken in het Midden Oosten. Veel kenners zijn verbijsterd over de ongeïnteresseerdheid van de westerse christenen. De Amerikaanse onderzoeker en auteur Johnnie Moore schrijft: ‘Onze kerken moeten deze crisis niet behandelen als maar een van de vele dingen waarvoor wij bidden. Er is een ongekende ramp gaande! In elke kerk in Amerika, op elke zondag in ons land moeten we op onze knieën gaan, vertellen wat er gebeurt. Elke keer als een voorganger zijn mond open doet, dan moet hij het over de kwestie hebben. Als het ons koud laat wat met christenen daar gebeurt, dan gaan we het zelf meemaken’.
Goed nieuws
Gelukkig is er ook goed nieuws te melden. Roneela heeft een verblijfsvergunning gekregen! In deze rubriek is verschillende keren over haar geschreven. Roneela is een Pakistaanse christin die vanwege haar evangelisatie-activiteiten Pakistan moest ontvluchten. Haar naam stond op de dodenlijst. Zelfs hier in Nederland werd haar leven bedreigd. Meer dan vijf jaar moest ze wachten op een verblijfsvergunning. Verschillende periodes bracht ze door in detentie. Onlangs werd ze opnieuw uitgenodigd voor een gesprek. Ze zag er tegenop. Zou er weer detentie volgen? Maar deze keer liep het wonderlijk goed af. Roneela kreeg de fel begeerde status. De vreugde is groot. Vrienden belden elkaar. Toch zit er ook een verdrietige kant aan dit goede nieuws. De recente aanslagen op twee kerken in Lahore hebben waarschijnlijk de doorslag gegeven. Bij die aanslagen vonden 17 mensen de dood, 78 mensen raakten gewond. ‘Mijn hart bloedt’, zegt Roneela. ‘En toch, ze zijn nu erg dicht bij Jezus’. ‘Ik kan niet leven zonder mijn broeders en zusters daar’. Die houding moet meer en meer ook onze houding worden. Zonder het lijdende deel van de kerk, kunnen we geen kerk zijn.
Krijn de Jong, Urk