Geschreeuw in de nacht. Een doodshuil gaat door het land. 'Er was geen huis, waarin geen dode was', meldt de bijbel. Een helse nacht, een voorbode van een wereld zonder God. In die wereld is de macht aan de sterkste, heerst de angst en de verslagenheid. Mozes wenkt de Israëlieten mee. Ze zwijgen als ze door de straten gaan. De dieren, die ze meenemen, voelen wellicht nog sneller de engel van de dood dan de mensen, die ze meevoeren. Het is een macabere nacht. Een stille tocht tussen muren van doodskreten.
In het diepe duister ontwaar je af en toe een bezorgd gezicht of de glans van de verschrikte ogen van een kind. Meelopend in de stoet valt het zwaar je te blijven realiseren dat de God van Mozes bevrijden zal en een land zal geven waar vrijheid is. Dat geloof wordt overstemd door het rumoer van de stad. De rouwende mensen hebben geen aandacht voor de stoet, die passeert. Zij zijn verblind door tranen vanwege het verlies van een geliefde. De eerste mensen bereiken de rand van de stad en je ziet hem zelf ook al komen. De laatste huizen, nog een schuur en dan valt bij iedere stap de stilte van de nacht dichter om je heen als een mantel, die beschermt. Ver achter je is een vermoeden van het doodstumult en voor je kleurt de komende morgen de lucht al donkerrood. Het gaan wordt allengs gemakkelijker en je ademt ook opgeluchter. Het bizarre lijkt voorbij te gaan door het volgen van de man Mozes. 'Want God heeft ons een land belooft, de Naam des HEREN zij geloofd.' Laten we deze nacht nooit vergeten. Geef klank aan de krijs van een moeder, die haar kind verloor als je het jouw kinderen vertelt. Maar leer ze ook het lied van bevrijding zingen. Zo is onze wereld. Dubbel, nooit af en nooit helemaal stuk. En waarom? Omdat God ons een land heeft beloofd en de één wel en de ander niet gelooft.
P. van Dolderen, Almere