Een tante van mijn vrouw zou ons bezoeken. Van mij hoefde het niet zo nodig, maar mijn vrouw en de kinderen vonden het wel leuk. Tante Annie was een aardig mens, die veel van de familie wist en daar graag iets over vertelde. Ja, als je geen man en kinderen hebt, is er ook niemand die je ergens op wijst. Zo hoorde ik ooit eens haar verhaal over neef Bert. Hij bleek een onecht kind van tante Klazien te zijn. Zo noemde ze het. Een 'onecht' kind. Hij heette Bert de Haan, terwijl tante Klazien getrouwd was met Groenewold. Dat leverde eens een leuk verhaal op.
Toen tante Klazien eens ziek was, belde neef Bert de dokter. ''t Is met De Haan van Groenewold of de dokter even langs wil komen.' Tante Annie wreef zich na haar vertelling met een zakdoek langs haar ogen om daarna haar neus er in te verbergen om die luidruchtig te snuiten. Daar had ze een grote zakdoek voor nodig. Moeder natuur had waarschijnlijk wat neus over gehad toen tante Annie werd geboren. Er hadden gemakkelijk twee neuzen uitgekund. Maar ze had er mee leren leven. Ze had er soms zelf de spot mee. "Ja, ik gebruik nu eenmaal grote zakdoeken. Kun je ook als luier gebruiken." Maar zit onder spot niet vaak lichte pijn? Daarom had ik de kinderen voorgehouden, dat ze niets over tante Annies neus mochten zeggen. Geen grapje er over maken en er ook niet naar kijken. Gewoon doen of tante Annie geen neus had. De kinderen knikten. Ze zouden zich aan de afspraak houden. Maar u weet hoe kinderen kunnen zijn. Het gaat het ene oor in en aan de andere kant vliegt het er weer uit. Die middag. Tante Annies auto stopte voor ons huis. Tante Annie wurmde zich achter het stuur vandaan, waarbij een stuk van haar onderbroek zichtbaar werd. Toen ze op haar beide benen stond wuifde ze naar de kinderen die zich naast mij voor het raam hadden opgesteld. Ik zag ze begerig naar tantes grote handtas kijken. Wie weet... "Denk er aan jongens", zei ik, "geen woord over tantes neus hé. Zelfs er niet naar kijken, anders ben je nog niet jarig." Even later zat tante Annie op haar praatstoel. Ze had nieuwe buren gekregen. Die hadden me daar ik weet wel niet voor hoeveel aan hun huis verspijkerd. Waar ze het van deden? Mijn vrouw vroeg, tantes verhaal onderbrekend, of ze thee wilde. Tante knikte instemmend en ik zag enkele kinderen kijken naar de neus van tante, die mee knikte. Ik kuchte nadrukkelijk. Een van onze kinderen zette de theekopjes op de tafel en vroeg, strak naar tantes neus kijkend: "tante wilt u ook suiker in uw neus?" Het bleef even angstig stil tot tante lachend zei: "Nee hoor, doe het maar in mijn thee." Toen tante weer vertrokken was zei mijn dochter: "Ik schaamde me vet veel."
Douwe Janssen