Heeft u en heb jij dat ook wel eens? Dat je in de kerk jezelf met sommige mensen verlegen voelt? Je hebt er gewoon vooral last van. Het is natuurlijk vervelend om te zeggen maar zonder hem of haar (of hen!) zou het – volgens u/ jou - gewoon makkelijker, fijner of zo iets dergelijks zijn. Ergens weet je natuurlijk wel dat je zo niet hoort te denken maar het overkomt je gewoon. Dat je jezelf met sommige mensen opgedrongen voelt. Daar zijn soms wel praktische oplossingen voor. Je gaat bijvoorbeeld gewoon een eindje bij ze uit de buurt zitten. (Eén bank verderop kan al flink schelen). Je ontloopt ze bij andere activiteiten. En je gaat zeker niet met ze in dezelfde commissie zitten. Daar ben je gelukkig allemaal helemaal vrij in.
Er zijn twee situatie die er (soms) voor zorgen dat dit op een natuurlijke manier lijkt te veranderen. Als het bijvoorbeeld tijdens een dienst heel druk is. Dan genieten we. We praten graag over ‘een propvolle kerk’. En aan de andere kant, als het soms bijna helemaal leeg is, worden we (soms) wat minder kritisch en schuiven we (langzaam) wat dichter naar elkaar toe.
Rare gewoontes? Misschien is het wel een beetje verklaarbaar als je bedenkt dat een kerk niet bestaat uit mensen die elkaar hebben uitgekozen. In een van de oudste visie-documenten van onze kerken (de Heidelbergse Catechismus) staat al dat we de kerk zien als een ‘verzameling’ van Jezus Christus. En wie zich een beetje in Zijn leven en aanpak verdiept, ontdekt al gauw dat Hij een merkwaardige Verzamelaar is. Het waren en zijn niet per se vrienden van elkaar die Hij als zijn vrienden bij elkaar verzamelt.
Helaas is die verzameling in de loop van de tijden verdeeld geraakt over verschillende depots. Wonderlijk genoeg zijn de ervaringen dat de Verzamelaar de verschillende depots blijft bezoeken en verzorgen. Het is niet eenvoudig om precies onder woorden te brengen hoe je dat merkt. De depots worden in ieder geval niet per se groter. Wel worden steeds vaker depots samengevoegd. Soms omdat het echt niet meer mogelijk was dat ze los van elkaar bleven bestaan. Soms omdat de beheerders ontdekten dat de collecties in beide depots even merkwaardig zijn en allebei iets aan het licht brengen van het hart van de grote Verzamelaar. Wat is er dan mooier om dat samen aan het licht te brengen?
Ik hoor ook bij zo’n depot. En ik kan zeggen dat het soms genieten is. Ik ervaar die verzameling – of tenminste een groot deel er van - als een bijzonder waardevol cadeau. Maar ik zeg er ook eerlijk bij dat het soms zwaar is. Ik volg de Verzamelaar soms gewoon niet zo in zijn keuzes. En ik heb daardoor nog wel eens het gevoel dat de Hij me bepaalde mensen opdringt. Daar zou ik dan weleens wat van willen zeggen, maar ja, ik vermoed dat ik wel weet wat voor antwoord ik dan ongeveer kan verwachten. Iets in de trant van: ‘En jij dan? Ben jij geselecteerd? Of was het genade?’
Dus probeer ik maar me met niemand opgedrongen te voelen maar juist vereerd dat ik samen met die anderen het eigendom mag zijn van die grote Verzamelaar.
M.B. Visser, Leeuwarden