Vertel!
Is het niet altijd hetzelfde? Ben je bevrijd uit een gevangenis, een oorlog of een slavernij wil het met de vrijheid helemaal niet lukken. De enkele teruggekeerde Jood op Amsterdam-Centraal in 1945, de bootvluchteling voor de poort van Ter Apel of Mozes bij het zien van de eerste oase na de Rode Zee. De Rode Zee had zich gesloten en vanuit Egypte (de wereld zonder God) was er geen dreiging meer. En ook de slavernij was weg.
Maar tegelijkertijd waren ook de welvaart, het voedsel en de zorg verdwenen. Goed en kwaad waren weg. En Mozes en het volk waren in de woestijn beland. Een plaats zonder water en voedsel, een plaats, waar je niet leven kunt. Er is te weinig om van te leven, maar de hoop op beter maakt dat je nog niet sterven wilt. Drie dagen lang geen eten en geen drinken. En dan ziet Mozes de oase. Een ervaring die hij deelt met alle vluchtelingen. Dol van enthousiasme rennen de mensen op het water toe. Maar na één slok van het woestijnwater overvalt hen de teleurstelling en de wanhoop. Het water is bitter, niet te drinken, niet van te leven. Goed, je bent vrij en relatief veilig, maar de plaats waar je bent is onleefbaar. Is het gek, dat mensen gaan mopperen? Mozes vraagt het aan God en God wijst hem een stuk hout. Mozes werpt het hout in het water en het water is drinkbaar geworden.
Wat gebeurt hier nu eigenlijk? Moeten we het wonder verklaren? Is het een wonder? Een chemische reactie? Of gaat het om de Redder (hout – kruishout)? Het lijkt mij toe, dat het gaat om het geloof van Mozes. Zijn geloof zegt hem, dat een onleefbare situatie met hulp van God leefbaar wordt. Dat is het wonder van geloof. Dat wonder gebeurt keer op keer, jaar in jaar uit. Misschien ook nu wel voor de poorten van Ter Apel of in onze gemeente.
P. van Dolderen, Almere