Op de bonnefooi naar Kenia. Er lag enkel een uitnodiging van een Evangelische Gemeente te Naïrobi. Twee twintigplussers, Roan Drost uit Veenendaal (PKN) en Luuk Salomons uit Hoogeveen (CGK) gingen erheen.
Luuk Salomons vertelt verder. ‘Woensdag 19 juli zijn we naar een school en een viertal kerkjes gegaan, gelegen in vier dorpjes. Kerkjes met ongeveer twintig leden. We moesten in al die kerkjes ongeveer elk een half uur preken. In een kerkje was een man met een gebroken rug. Hij kon alleen maar met een stok nog wat lopen. Na één keer bidden zei hij dat het wel oké was. Maar we zeiden dat we wilden doorbidden tot hij weer echt goed kon lopen. Dat is gebeurd. Na vijf keer bidden kon hij lopen zonder stok, en weer met zijn heupen draaien.'
Echt waar?
'Ja, hij kon zonder stok lopen. Toen we weggingen kregen we van de dankbare man een kip cadeau en wat boomvruchten. De dag erna gingen we ’s avonds naar een ander dorp. We sliepen bij een pastor met een groot huis en een school achter het huis. In huis liepen kippen rond. Die konden niet buiten zijn anders zouden ze worden gestolen, dus om vier uur werd je al wakker van de kippen!'
Daar werd je niet blij van...
'Nee, nou ja dat was dan vroeg wakker worden. We mochten de volgende dag de kinderen op school over Nederland vertellen, en ook over Den Haag. Die stad kennen ze omdat daar een oud-leider van hen veroordeeld is. Daarna gingen we naar Mount Elgon, een berg op de grens met Uganda. Hier hadden ze een kerk gesticht in de open lucht want er was nog geen geld voor een gebouw. De aanbidding was heel mooi, en ik merkte dat ik weer moest huilen, dat heb ik daar veel gedaan. Ze waren bezig na te denken over hoe die kerk te bouwen en ik vertelde hen dat kerkgebouwen natuurlijk prima zijn maar dat ze moesten onthouden waar het uiteindelijk om ging.
Op 22 juli kwamen we in een kerk waar we merkten dat de verwachtingen richting ons als bezoekers enorm hoog gespannen waren. Ik heb toen verteld over 1 Korinthe 2 waar staat dat zonder de kracht van God Paulus ook niks kon doen en zou staan trillen op zijn benen. ‘Man-of-God-syndroom’, daar leden veel mensen aan. Ik heb verteld naar aanleiding van Handelingen 2 dat Gods Geest op álle vlees in uitgestort en niet alleen op ons of op pastores. Ik was er een beetje zat van dat men dacht dat het van ons blanken of de bisschop of de pastoor afhankelijk was. Ze moesten weten dat ook kinderen en vrouwen kunnen bidden voor genezing en dat daar ook voorbeelden van zijn. Toen heb ik gevraagd wie er ziek waren en of die de hand op wilden steken. Daarna vroeg ik de mensen naast hen om voor diegene te bidden. We hebben voorgedaan wat je kon zeggen en daarna lieten we het de mensen zelf doen. Er zijn er toen velen genezen. Maar heel veel waren ook niet genezen. We hebben het ook gehad over de moeite die je daar bij kunt hebben, dat je niet geneest, en dat we dat zelf ook niet goed begrijpen. We hebben in deze kerk zelf niet voor iemand gebeden.'
Wat hebben jullie van de kerkelijke leiders daar geleerd?
'De manier waarop je gasten onthaalt, de gastvrijheid. Het leven zonder zorgen, in elke situatie. En de mate van geloof die ze hebben, dat ze al die dorpen bij langs gaan en dat God daarin dan wel voorziet. Bijvoorbeeld in geld voor benzine en een huurauto. Want zelf hebben ze ook niet veel geld.'
Hebben die bisschoppen ook wat van júllie kunnen leren?
'Ja, dat kinderen belangrijk zijn. En dat je niet enorm hoeft te schreeuwen als je ergens voor bidt, voor genezing bijvoorbeeld. Dat je dat ook rustig kunt doen. En dat het belangrijk is om na te vragen of er echt genezing heeft plaats gevonden. Dat mensen daar eerlijk over leren worden. En verder dat je liefde en aandacht moet hebben voor mensen.'
Je bent nu een paar dagen terug. Ben je door deze reis veranderd, of wijzer of geloviger geworden?
'Het voelt nu nog als een droom wat ik heb beleefd. Ik pak mijn leven hier heel gemakkelijk weer op alsof er niks gebeurd is. Ik moet er nog achter komen wat God mij precies heeft geleerd. Een ding weet ik al wel, dat het met een preek niet ligt aan míjn woorden, dat we als Nederlanders te veel stressen over voorbereiding en dat God je echt wel bijstaat op gevaarlijke plekken als Hij tegen je zegt dat je ergens moet gaan.'
Nynke Sikkema-Holwerda, Hoogeveen