Oké, het is de tijd van het jaar. Vroeg donker, laat licht. Zo gaat dat. En dan hebben we het hier nog goed. In Rjukan in Noorwegen komt er in de wintermaanden helemaal geen zonlicht. Maar nu staan er grote spiegels op de omringende berg die het zonlicht weerkaatsen, zodat de mensen in het dal op hun dorpsplein een paar uur per dag zonlicht krijgen. Ook in het Noord-Italiaanse dorpje Viganella hebben ze zo’n spiegel. Wat een goed idee. Het stimuleert mensen, en het vermindert depressiviteit. Lichttherapie als medicijn. Licht als redding?
Lang geleden liep een Man door Israël, die vertelde dat Hij het Licht der wereld was. Nog langer geleden, bij het ontstaan van deze wereld, waren de eerste woorden die God sprak: ‘Er zij licht’. En licht is leven. In de natuur en in het geloof. Zouden de mensen op de markt van Rjukan en Viganella daar ook aan denken?
Paulus schrijft ook over dat licht. Hij trekt de lijn door naar zichzelf, maar ook naar ons. Vanuit die Goddelijke woorden schrijft hij, dat Jezus het licht in zijn hart heeft ontstoken (2 Kor.4,6). Hij denkt terug aan zijn reis naar Damascus. Wat leefde hij in het donker van regels, wetten en zelfverheerlijking. Hij dacht wat te bereiken met zijn ‘goede’ werken. Hij was immers op jacht voor het ‘goede’ doel.
Maar dan wordt hij gegrepen door het verlichtende woord van Jezus zelf. Wat een ontmoeting zal dat geweest zijn. Paulus heeft de heerlijkheid van God gezien in het gezicht van Jezus. Hij is nu een nieuwe mens geworden, geroepen om de goede boodschap van verlossing door Jezus Christus te brengen aan de wereld.
Ooit moest Mozes na zijn ontmoeting met God zijn gezicht bedekken, zo straalde Gods heerlijkheid als verblindend licht van zijn gezicht. De mensen konden het niet aanzien. Maar nu straalt het licht van Jezus door tot in het hart van ieder die gelooft. Dáár vindt de verandering plaats. Dat besefte Paulus. Die boodschap gaat hij uitdragen.
Ook wij mogen een licht zijn. En zoals een brandende lamp in het donker heel praktisch en zinvol is, zo mogen onze activiteiten ook heel praktisch en dicht bij de leefwereld van de ander zijn. Immers, wanneer je iemand op zijn pad bijlicht, doe je dat op de plek vlak voor waar hij loopt en niet een eind verderop. Daarmee wijs je hem de juiste weg. Zo mogen wij vanuit ons gelovig hart wijzen op de Weg! Laten we zo de adventtijd ingaan. Op weg naar de viering van de komst van het Grote Licht.
Art van der Molen, Bierum