Het verhaal is u niet onbekend. In de kerkdiensten wordt er over gepreekt. Evangelisten hebben elk op hun eigen wijze het verhaal verteld. Een engel sprak: ‘Hij is hier niet. Hij is opgestaan. Kijk maar, het graf is leeg.’
Zie Maria rennen. Met haar beide handen houdt ze haar rok omhoog. Dwars door de tuin, op weg naar de andere discipelen. Buiten adem komt ze binnen. ‘Petrus, … een jonge man… ‘ Ze huilt van emotie en schrik. Ze kijkt naar Petrus’ ontstelde gezicht, dat sporen draagt van verwarring en wroeging. ‘Petrus … de steen…’ Opnieuw slaat Maria haar handen voor haar gezicht.
Als even later Petrus en Johannes naar het graf rennen, zakt Maria op het rustbed neer en huilt met lange gieren alle verdriet en emoties eruit.
Petrus gaat de grafkelder in. Ziet de doeken liggen waarin Jezus was gehuld. Zijn hoofddoek opgevouwen naast de steen.
Voor Johannes was het duidelijk. Jezus was opgestaan. Wat in de Bijbel stond geschreven, was gebeurd. Maar zover waren de anderen nog niet.
Toch wel een beetje gek allemaal, vindt u niet? Verschillende malen had Jezus aan zijn leerlingen en volgelingen verteld hoe het zou gaan. Hij zou gevangen genomen worden. Gedood worden, maar weer opstaan. Dit allemaal omdat, toen de mens zonder zonde in het paradijs leefde, hij zich liet verleiden. Als God wilde zijn. Hoe God als enige mogelijkheid om de relatie tussen Hem en de mens te herstellen, zichzelf gaf in zijn Zoon. Over vergeving gesproken!
De discipelen hadden eerder gezien hoe hij Lazarus uit de dood had opgewekt. Hoe het dochtertje van Jaïrus weer tot leven was gekomen. Hoe zieken genezen waren. Je zou toch zeggen? Nee dus.
En wij, twee duizend jaar later?
Veel mensen hebben niets meer met het ‘Verhaal’. We zijn in een tijd beland dat de wetenschap het van het geloof heeft gewonnen. Onlangs las ik van iemand die na haar dood ingevroren wilde worden. Je weet maar nooit. De wetenschap gaat maar door en het zou toch kunnen dat…? Wel wilde ze, dat zij die haar na stonden, hetzelfde zouden doen. Stel dat je, na tweehonderd jaar, weer terug zou komen in het leven, dan wil je toch wel mensen om je heen hebben die je kent. Leven na de dood, wie wil het niet?
Veel mensen vieren Pasen met een paar vrije dagen. Het voorjaar staat er aan te komen. Bomen en struiken, dood als ze leken, botten weer uit. Nieuw leven staat op uitbreken. Rare zin voor wie niet gelooft.
In steden en dorpen komen mensen samen. Ze zingen hun paasliederen uit volle borst. Gewoon omdat ze geloven dat er meer tussen hemel en aarde is dan ze kunnen zien. Dat de dood niet het laatste woord zal hebben. Zelfs de dood ons niet kan scheiden van de liefde van de opgestane Heer.
Nee, zij zullen hun lichamen niet laten invriezen. Ze geloven, dat als Jezus terugkeert, zij zullen opstaan tot een nieuw leven, in een nieuw lichaam. Met allen die in Christus geloven zullen zij op de nieuwe aarde onder de nieuwe hemel mogen wonen.
Pasen, een verhaal met uitzicht.
Douwe Janssen