Alles lijkt feestelijker als de zon schijnt. En dat is deze middag ruimschoots het geval. Snel mijn auto parkeren en dan nog even het park in. Het Wilhelminapark in Apeldoorn lijkt een klein lusthof. En dan die villa's die daar omheen staan te prijken. Een beetje in de schaduw staat daar ook het gebouw van onze Theologische Universiteit. Daar gaat het straks gebeuren. De promotie van de Urker zendeling Hessel Visser uit Botswana. Hij is zelf nog even niet in feeststemming. De verdediging moet eerst nog plaatsvinden. Niet dat daarbij direct grote brokken gemaakt kunnen worden, maar toch…, voor de promovendus begint het feest pas na de verdediging. Gelukkig heeft hij een stevig steuntje in de rug. Zijn twee paranimfen, de personen die de promovendus moeten bijstaan, hebben allebei een soort tas om hun schouder met daarin pijlen en speren. En ze weten hoe ze die moeten gebruiken. Het zijn Bosjesmannen uit Botswana. De opponenten doen er vanmiddag verstandig aan een beetje op hun woorden te letten. Temeer omdat er ook nog zo’n vijfentwintig Urkers in de zaal zitten.
Nederig
De verdediging gaat gelukkig goed, heel goed zelfs. Het is wel een aangelegenheid voor fijnproevers. Een van die fijnproevers zit naast me: Hans Frinsel. Hij is ook zendeling in Afrika, in Guinee Bissau, en ook hij is betrokken bij een vertaalproject. Hij geniet zichtbaar. De discussie gaat over de rijkdom van de Naro taal. Om een voorbeeld te noemen, tegen het Nederlandse woord ‘wij’ staan achttien woorden in het Naro. Het gaat verder over vertaaltechniek, over hermeneutiek, cultuur en exegese. En dat alles in het Engels. In het kruisverhoor lijkt die hele moeizame vertaalpraktijk op een samengebalde manier voorbij te komen. Dat Hessel een bescheiden persoon is, bij het verlegene af, lijkt me plotseling een bijzonder geschikte eigenschap voor zo’n vertaalonderneming. Vertalen is een nederig werk. Je moet bereid zijn te dienen, te luisteren, vragen te stellen. Dertig jaar wonen Hessel en zijn vrouw Coby al onder ‘hun’ mensen. Dan leer je niet alleen de taal, maar ook de cultuur kennen en je ontdekt gaandeweg iets van de ziel van het volk. Dat heb je nodig, naast al die vertaaltechnieken. Hessel heeft samen met zijn team de taal van het Naro-volk op schrift gesteld, een woordenboek ontwikkeld en de Bijbel in het Naro vertaald. Wat een zegen.
Grote opdracht
Gelukkig waren er een aantal mensen uit onze gemeente bij de promotie aanwezig. Zending en de plaatselijke gemeente, is een onderwerp dat me bezig houdt. Zeker, met Pinksteren is zending een onderwerp en we hebben natuurlijk een zendingscommissie. Maar is dat wel genoeg? Zending en evangelisatie is toch de eerste opdracht voor de kerk. We klagen er soms over dat de kerk in zichzelf gekeerd is. Daar kan iets aan gedaan worden als we meer aandacht, tijd en geld aan die primaire taak zouden besteden. Niet onderbrengen in een commissie, maar gewoon telkens de hele gemeente er bij betrekken. Dat zou onder andere tot uitdrukking kunnen komen in de gebeden. Bidden voor de mensen op het veld en aanhoudend bidden of de Heere mensen wil uitstoten in Zijn oogst.
Dienen
Zending vanuit het Westen moet in onze tijd vooral dienend zijn. Bijbelvertaling is daar een goede uitdrukking van. Op Urk zijn we gelukkig met vier Wycliffe mensen. Mensen die verbonden zijn aan de internationale organisatie van Wycliffe Bijbel-vertalers. Twee echtparen zijn lid van onze gemeente. Hessel en Coby Visser en Albert en Jacomine Verhoeff. De twee anderen, uit andere Urker gemeenten, zijn financieel deskundigen die het vertaalwerk ondersteunen. Een op het veld, in Mali, en de andere vanuit Nederland. We moeten zuinig zijn op deze mensen en ook op de anderen die via christelijk hulpverleningsorganisaties de wereld ingetrokken zijn. We dienen hen ruimhartig te ondersteunen. Evangelische gemeentes zijn daar soms beter in. Op de Veluwe is een evangelische gemeente van ongeveer 600 mensen die negen echtparen heeft uitgezonden. Voor onze gemeente Urk Maranatha met 3500 leden zou dat een mooi aantal zendelingen opleveren.
Cultuur versus natuur
De promotie kreeg voor mij nog een klein vervolg. De twee paranimfen wilden ook wel graag nog even naar Amsterdam. De volgende dag gingen we die kant op. Ik heb met heel veel groepen door de stad gelopen. Vrouwenverenigingen, families, kerkenraden, artsen, architecten, politici, maar nog niet met Bosjesmannen. Wat kan ik hen vertellen? Waar moet ik op insteken. Ze hebben ook beiden nog verschillende interesses. De een is predikant, de ander natuurgids. Oei, ‘cultuur’ is heel wat anders dan ‘natuur’. En wat weten ze over Europa? Ik informeer voorzichtig of ze iets over de Holocaust weten. Anne Frank? Ik krijg niet de indruk dat het een bekend onderwerp voor hen is. Ik besluit tot hoofdlijnen. Tulpenmuseum, Anne Frank en het Holocaust Namen Monument. En kerken. We treffen het dat er een lunchconcert is in de Westerkerk. Een oase van rust. Tot mijn vreugde zijn er vandaag veel kerken open. Dat levert nog een aardig moment op. We zijn aan de Singel bij de zogenaamde heilige driehoek. Aan de ene kant de Oude Lutherse kerk. Schuin daartegenover de Doopsgezinde kerk en drie deuren verder de Rooms-Katholieke Krijtberg. Alle drie aanvankelijk schuilkerken. Dat wil zeggen dat je aan de straatkant niet mocht zien dat er een kerk stond. De Doopsgezinde kerk is open. Een prachtige en ruime kerk, heel sober ingericht. Alles hout en amper kleur. Even later stappen we drie deuren verder de Krijtberg binnen. We worden overweldigd door de kleuren. De zon straalt door een enorm hoog glas-in-loodraam. Van de hoge gewelven is geen vierkante centimeter niet beschilderd. Deze kerk had duidelijk de voorkeur van mijn gasten. Afrikanen houden van kleur. De natuurgids nodigt me dringend uit om naar Botswana te komen. Hij wil me kennis laten maken met de rijke natuur van zijn land. Of het er van gaat komen...? Maar dromen kan natuurlijk altijd. In mijn hart kies ik ook voor de natuur. Het lusthof. En als God dan Zijn zon laat schijnen, dan is het feest.
Krijn de Jong, Urk