De kerk
Zou de kerk ongeveer zo bedoeld zijn? In een christelijke sloppenwijk van Lahore, een stad in Pakistan met ongeveer twaalf miljoen inwoners, is de kerk een plek waar je dagelijks komt. Een plek waarvanuit gewerkt wordt. Elke morgen om zes uur wordt daar de dag geopend met Schriftlezing, gezang en gebed. Zondags is er de eredienst die door ongeveer driehonderd mensen wordt bijgewoond. Het kerkgebouw zit dan helemaal vol. Links de mannen, rechts de vrouwen, vooraan op de grond de kinderen. Ze zitten tot vlak voor het liturgisch front. Vanwege de altijd dreigende situatie voor de christenen in Pakistan moet de kerk dag en nacht worden bewaakt. Je moet door een detectiepoortje naar binnen. De gewapende bewakers waken ook over de directe omgeving van de kerk. Daar bloeit het prachtige werk.
De school en de kliniek
Aanpalend aan de kerk is een school. Naar Pakistaans model een school met tien levels. Voor ons de basisschool plus de helft van de middelbare school. Naast de directiekamer zit een kleine kliniek. Mensen kunnen er elke dag terecht. Medewerkers met een verpleegkundige achtergrond doen er wat ze kunnen. Als het boven hun macht gaat brengen ze de patiënten naar een ziekenhuis. Eenvoudige apparatuur en medicijnen komen uit Nederland. Medicijnen die hier over waren, of niet opgemaakt werden. Sylvester, de leider van het werk, woont in Nederland. Hij is jaren geleden Pakistan ontvlucht maar kan zijn land niet vergeten. Hij heeft grote passie voor de arme, verdrukte christenen in zijn land. We kennen elkaar al een paar jaar op afstand. Niet lang geleden ontmoetten we elkaar weer. Opnieuw pleitte hij voor zijn mensen. Zou ik niet een keer een paar weken mee kunnen? Dat kon. Ruim twee weken geleden reisden we af. Nog nooit eerder heb ik de armoede zo in ogen gekeken. En ook nog nooit eerder las ik in ogen zo’n diep verlangen. Hoop. Zelden heb ik me ergens zo op mijn plek gevoeld.
Het kinderhostel
Tegenover de kerk is het kinderhostel. Kinderen uit heel moeilijke situaties worden er opgevangen en kunnen er gelijk naar school. Met volle teugen heb ik van de kinderen genoten. De liefde was wederzijds. Elke morgen als ik buiten kwam drongen ze om me heen en demonstreerden ze hun kennis van de Engelse taal: ‘Good morning sir.’ Naast het kinderhostel is de huiskamer met enkele gastenkamers waarvan er een aan mij werd toegewezen. In de huiskamer, het hart van de kleine samenleving, lopen de hele dag mensen in en uit. Ook uit de wijde omgeving. Ze komen voor raad en hulp. De spiraal van armoede is zo moeilijk te doorbreken. Toch is juist dat het doel wat de leider van deze prachtige kleine nederzetting voor ogen staat. Vanuit een overkoepelende overtuiging dat onze echte rijkdom ligt in het kennen en het dienen van Christus. Het doortrekt het hele werk. Gisteren ben ik weer thuis gekomen. Het voelt als een zware last om wat ik in het Pakistaanse deel van het Lichaam van Christus heb gezien mee te delen aan het Urker deel van datzelfde Lichaam. Ik ga het proberen.
Krijn de Jong, Urk