In een speciale kerkdienst op de trouwdag kunnen gehuwden hun jawoord dat zij eerder voor de overheid hebben uitgesproken herhalen en onderstrepen. Dan wordt hun ook op het hart gebonden dat zij elkaar liefde en trouw verschuldigd zijn. Maar ook kan een gebed om Gods zegen plaatsvinden in een reguliere dienst op zondagmorgen. Het huwelijksformulier kan worden gelezen en de huwelijksvragen kunnen worden beantwoord.
Een derde mogelijkheid na een huwelijkssluiting op het stadhuis is dat er wordt volstaan met voorbede in een reguliere kerkdienst op zondagmorgen (zonder formulier en vragen). Ook deze voorbede is bijzonder waardevol. Wie in afhankelijkheid van God bidt om zijn zegen, en van harte bereid is zijn wegen te zoeken, mag zijn zegen inwachten.
Voorbede
Deze voorbede kan bijvoorbeeld plaatsvinden als een weduwe en weduwnaar een huwelijk sluiten, en moeite hebben met een speciale kerkdienst op hun trouwdag. Beiden hebben hun herinneringen aan hun eerste trouwdag toen zij nog jong waren, en willen de dag waarop zij voor de burgerlijke overheid hun (tweede) huwelijk sluiten zo eenvoudig mogelijk houden. Zij vragen voorbede op de zondagmorgen na hun huwelijkssluiting.
Daar is veel voor te zeggen. Bovendien speelt het volgende mee, gelet op de betekenis van het woord ‘bevestigen’: waarom zou het jawoord van diegenen die hun leven lang de wil van de HERE hebben gezocht en trouw zijn in zijn dienst, nóg meer moeten worden vastgeklonken in hun hart door een speciale ‘huwelijksbevestiging’? Hun ja op het stadhuis was toch een echt ja, gevuld met datgene wat de Schrift van gehuwden vraagt? Waarom zou de kerkenraad erop moeten toezien dat ook zij nog eens speciaal in de kerk hun jawoord herhalen? Deze bepaling uit de kerkorde (art. 70) is een bepaling uit een tijd waarin de kerk daadwerkelijk moest toezien op de juridische huwelijkssluiting. Die taak heeft de kerk al lang niet meer.
Samenwoning
Voorbede op zondagmorgen na de huwelijkssluiting kan ook plaatsvinden als een jongen en een meisje hebben samengewoond, en dan gaan trouwen. Beiden beseffen dat dit niet de geëigende, koninklijke weg is. Seksuele omgang als man en vrouw is door God omkaderd door de huwelijkse liefde en trouw. Maar de jongen en het meisje willen zich nu voegen in de weg van de Here. Voor hen is een speciale kerkdienst op hun trouwdag niet nodig. Ze vinden een speciale dienst ook niet helemaal passen bij wat eraan is voorafgegaan.
Een dergelijke voorbede kan (in de derde plaats) ook plaatsvinden als een jongen en een meisje geen enkele moeite hebben met hun niet-huwelijkse samenwoning. Zij verklaren namelijk dat zij vanaf het begin van hun relatie zeker van elkaar waren. En dat zij in de tijd van hun samenwoning eigenlijk al getrouwd waren, ook al was dat voor de burgerlijke overheid niet bevestigd. De kerkenraad zal toestemmen in de vraag om voorbede, en hoopt en bidt dat de pasgetrouwden in de weg van de Here zullen gaan.
Deze voorbede kan ook plaatsvinden als een van de pasgetrouwden een echtscheiding achter de rug heeft. Vaak kan de schuld van een dergelijke scheiding niet eenzijdig bij één partij alleen worden neergelegd. Er kunnen dan allerlei redenen en gevoeligheden zijn om af te zien van een speciale kerkdienst op de trouwdag zelf. Bovendien: kun je van de predikant die voorgaat in deze dienst vragen dat hij uitspreekt dat je er – als voor-de-tweede-keer gehuwde – van verzekerd mag zijn dat God jou in deze heilige staat van het huwelijk heeft samengevoegd met je nieuwe man/vrouw, en door zijn genade tot deze heilige staat van het huwelijk geroepen heeft? Zij die een tweede huwelijk aangaan, ervaren misschien teveel gebrokenheid in hun verleden. Heel goed voorstelbaar is dat zij dan volstaan met het vragen van voorbede in een kerkdienst op de zondagmorgen na de trouwdag, en dat aan God in het bijzonder wordt gevraagd dat Hij hen zal vasthouden, en op zijn weg doet wandelen.
Verkondiging
Voor een stevig huwelijk (waarin de naam van Christus centraal staat) is niet per se een kerkdienst nodig waarin het jawoord wordt herhaald, en een persoonlijke zegen wordt uitgesproken. God gebruikt niet alleen de kerk om huwelijksbeloften vast te klinken in de harten van de gelovigen. Allereerst is deze vastmaking het werk van de Heilige Geest. En de Geest werkt in het bijzonder door de verkondiging van het evangelie. Deze verkondiging werkt en versterkt het geloof, en versterkt ook de geloofsgehoorzaamheid, en trouw aan afgelegde beloften. Zij die om welke reden ook afzien van een speciale kerkdienst, zijn niet daardoor ongehoorzaam aan God. Achter hun houding kan ook bescheidenheid liggen, het niet op de voorgrond willen staan. Of ook besef van gebrokenheid.
Het gaat hier over diegenen die om welke reden dan ook de kerkenraad niet vragen om een speciale kerkdienst op hun trouwdag, maar toch samen willen zoeken naar de weg van God in hun leven. Dat gebed kan plaatsvinden tijdens de voorbeden op de zondagmorgen in een reguliere kerkdienst.
Op de trouwdag zelf
Naast de voorbede op zondagmorgen in een reguliere dienst kan ook op de trouwdag zelf in het midden van de familie en vrienden worden gebeden om Gods zegen (en kunnen zegenwensen worden uitgesproken). Bruid en bruidegom hebben dan de vrijheid om in het bijzijn van familie en vrienden nogmaals hun belofte uit te spreken. Dan kunnen zij ook méér zeggen dan zij op het gemeentehuis hebben gedaan. Ze kunnen in hun eigen woorden weergeven wat God van hen vraagt in hun huwelijk, en wat zij elkaar beloven. Bij die gelegenheid kan de predikant of pastoraal werker woorden vanuit de Schrift laten klinken, waarin Gods belofte voor hen naar voren komt. Hij wenst hun dan namens de aanwezigen de zegen van God toe over hun levensweg en bidt met en voor hen om deze zegen. Ook daardoor worden hun huwelijksbeloften vastgemaakt in hun hart. Sommige (plaatselijke) kerken kiezen voor deze optie. Ook een familielid of vriend van bruid of bruidegom zou dan woorden uit het evangelie kunnen laten klinken. Dit past bij wat het eens is geweest, in bijbelse tijden, waarin de huwelijkssluiting een familiegebeuren was.
D.J. Steensma, Feanwâlden