Hij kan het niet laten.
Op scholen en in gevangenissen vertelt hij over zijn leven. Een echt verhaal. Eenvoudig en zonder opsmuk. Over het jongetje uit Rotterdam in de oorlog.
De voedselschaarste was nijpend in de grote stad. Het liep naar het einde van de oorlog. Alles werd ondernomen om aan eten te komen. Tot het bijna niet meer ging. Zijn vader werkte bij de brandweer en via allerlei contacten werden er kinderen uit Rotterdam gesmokkeld, naar plekken waar nog voldoende eten was.
In een boot naar Amsterdam en daarna door naar het Noorden. Alleen dat was al een hele belevenis voor het kleine ventje. Samen met zijn broer en broertje gingen ze op pad. Een lange tocht waar ze zo stil mogelijk aan moesten deelnemen. En zelfs niet mogen klagen over de kou, die ze ondervonden. Over hoeveel verbeelding moet je beschikken om mee te reizen.
In Groningen werden ze opgewacht door hun nieuwe moeders. Een mevrouw uit Roden pakte hem bij de hand. Hij wilde eerst niet mee, omdat hij bij zijn kleine broertje wilde blijven. Maar na de verzekering dat die vlak bij hem zou komen wonen, ging hij. Een kind hecht zich gauw.
Het ouderlijk huis met alle ellende en honger raakte steeds meer op de achtergrond.
Zijn nieuwe vader en moeder, zo voelde het, vertelden hem veel over wat er in de Bijbel stond. Hij ging met hen mee naar de kerk en zat tussen hen in. En als moeder Fonk hem uit de kinderbijbel voorlas, mocht zijn kleine broertje er ook bij zijn. Later kreeg hij van hen een eigen Bijbeltje.
Na de oorlog wilden zijn ouders hem weer thuis hebben. Iets wat met de nodige strubbelingen gepaard ging. Niets in hem verlangde terug naar de stad met zijn nare herinneringen. Toch is hij gegaan.
Nu, dik in de tachtig, vertelt hij nog regelmatig zijn verhaal. Over de liefde van mensen en over het vinden van God. En de mensen, ze hangen aan zijn lippen.
Douwe Janssen