Het eerste artikel ging over Jezus, de Zoon van God en de Mensenzoon, de barmhartige en trouwe Hogepriester. Hij heeft met zijn unieke offer voor de zijnen de eeuwige volmaaktheid bewerkstelligd. In Hebreeën 10:19-39 laat de auteur weten wat dat voor de gemeente van Christus betekent. Daarover gaat dit tweede artikel.
Door Jezus, de Hogepriester naderen tot God
In Hebreeën 10:19-21 schrijft de auteur aan de gemeente: wij hebben door Jezus’ bloed volmacht binnen te gaan in het heiligdom, want Hij heeft een nieuwe en levende weg ingewijd door het voorhangsel.
De hogepriester ging elk jaar namens het volk door het voorhangsel het aardse heiligdom binnen om tot God te naderen tot verzoening van de zonden. Maar Jezus hoefde met zijn unieke offer als Hogepriester maar één keer het hemelse heiligdom binnen te gaan door het voorhangsel, dat is door zijn vlees. Dat laatste heeft betrekking op het offer van zijn eigen lichaam. Daardoor krijgen de zijnen vergeving en horen zij voor altijd bij Hem. Hij is de grote Priester over het huis van God, zijn gemeente. Als Dienaar in het heiligdom gaat Hij haar voor in het dienen van God.
Wij moeten God dienen in geloof, hoop en liefde. De auteur gebruikt in 10:22-24 grote woorden, door te spreken over een vast geloof en volkomen reinheid, en over de belijdenis van onze onwankelbare hoop, op de komst van Christus. Verder moeten de gelovigen elkaar aanvuren tot liefde, die zich uit in goed doen. Dit alles lijkt een onhaalbaar ideaal. In werkelijkheid is het Christus’ geschenk aan zijn gemeente.
Kerkdiensten zijn erediensten
Voor dat geschenk zijn de samenkomsten van de gemeente onmisbaar. Daarom moeten de gemeenteleden de samenkomsten niet verzuimen. De kerkdienst is een eredienst om in Christus God te ontmoeten. Zo leren de gemeenteleden beter te geloven, te hopen en lief te hebben.
Ook moeten ze voor elkaar parakleet zijn. Het is hun roeping elkaar te troosten, te bemoedigen en te vermanen. Al die betekenissen heeft dat Griekse woord. Kortom, het is de bedoeling dat de gelovigen in vertrouwen op Christus en in de kracht van de Geest samen optrekken. Gemeente-zijn is één zijn in Christus, en door het geloof ook innig verbonden met elkaar.
Vereniging met Christus
Het woord voor de samenkomsten van de gemeente gebruikt Paulus in 2 Thessalonicenzen 2:1 voor de vereniging met Christus bij zijn komst. Dan gaan wij Gods heerlijkheid binnen. De samenkomsten van de gemeente zijn bedoeld als een voorspel van de eeuwige eredienst aan God. Nu al nadert Christus’ gemeente tot God, en als Jezus terugkeert zullen zij dat in volmaaktheid doen. De schrijver was ervan overtuigd dat die dag binnenkort komt, zie Hebr.10:25. Heeft hij zich vergist? Wanneer is het dan zover? Die vragen leiden alleen maar tot speculaties. Geloven in Christus betekent leven alsof Hij vandaag of morgen komt. Vanuit die gespannen verwachting gaat het leven er anders uitzien. Ze geeft ook geloofskracht om in zware tijden vol te houden.
Een alarmsignaal tegen afval
In Hebr.10:26-31 krijgt de gemeente een ernstige waarschuwing. Als wij moedwillig Christus’ volmaakte offer afwijzen, is er geen ander offer meer om de zonden weg te nemen. Dan ontpoppen we ons als vijanden van Christus, en krijgen we te maken met zijn oordeel. Ter verduidelijking geeft de auteur het voorbeeld van iemand die de wet van Mozes overtreedt. Hij moest zonder pardon worden gedood op het woord van minstens twee getuigen. De straf zal veel zwaarder uitvallen voor iemand die de Zoon van God vertrapt, het bloed van het verbond ontheiligt en de Geest van de genade beledigt. Zo wordt de gemeente het vuur na aan de schenen gelegd. Val niet af, want dan val je in de handen van de levende God. Vreselijk is dat. Dan is er geen weg terug en ben je voor altijd verloren.
Deze passage (en 6:4-8) werd in de tweede tot en met de vierde eeuw zo gelezen dat er na afval van God geen bekering meer mogelijk is. Veel christenen stelden daarom toen hun doop uit tot kort voor hun dood. En de Westerse kerk erkende Hebreeën lange tijd niet als Bijbelboek.
Veel hedendaagse christenen nemen de waarschuwing voor Gods oordeel juist niet ernstig. God is immers liefde. Dat is waar, maar wie zijn liefde tot het einde verwerpt, kan zijn Koninkrijk niet binnengaan. Daarover laat het Nieuwe Testament geen misverstand bestaan.
De schrijver heeft met dit gedeelte echter een andere bedoeling. Hij geeft een aangrijpend alarmsignaal: pas op voor verslapping van jullie geloof en voor afval van God. Dat blijkt uit het vervolg, waarin hij hen herinnert aan hun begintijd als christen. Toen werden ze vanwege hun geloof uitgescholden, verdrukt, gevangengezet en van hun bezit beroofd. Dat alles aanvaardden zij, omdat zij wisten van een beter, blijvend bezit, in Gods Koninkrijk. Daaruit putten zij kracht om vol te houden.
Al met al spoort hij hen aan hun volmacht niet te verscheuren, omdat zij een rijke beloning bevat. Vervolgens roept hij hen krachtig op met volharding de wil van God te blijven doen. Dan zullen zij de vervulling van de belofte krijgen.
Houd nog even vol, want de Here blijft niet lang meer weg. We zagen al dat de heilswerkelijkheid in Christus de tijdsduur tot zijn wederkomst relatief maakt. Daarom is het besef dat de tijd ‘kort’ is kenmerkend voor Christus’ gemeente.
Nog een keer klinkt de waarschuwing niet ongehoorzaam en afvallig te worden. Dan is er namelijk alle reden vuurbang te zijn voor Christus’ komst. Dan volgt in vers 39 het positieve slotakkoord. Maar wij horen niet bij hen die zich onttrekken tot hun ondergang. Wij blijven geloven tot behoud. Eén in Christus zullen wij op de grote dag verenigd met Hem naderen tot God.
D. Visser, Amersfoort