In de maand augustus van dit jaar reisde ik, samen met twee studenten van de Theologische Universiteit, Arjan Smit en Jan Willem Klaassen, naar Indonesië. Daar brachten we onder andere een bezoek aan het International Reformed Evangelical Seminary, en werden we meegenomen naar Ambon om daar deel te nemen aan een gospel rally. Het was een indrukwekkende reis.
Het internationale gereformeerd-evangelische seminarie in Jakarta waarmee de Theologische Universiteit in Apeldoorn contact onderhoudt, is zonder meer een indrukwekkend instituut. Het is dat niet alleen als het gaat om het imposante gebouw waarin het gehuisvest is, maar ook en vooral door alles wat er gebeurt.
3000 jonge mensen
Wij arriveerden op vrijdagavond in Jakarta, en meteen op zaterdagmorgen werden we meegenomen naar een groots seminar over de houding van de christen in de samenleving. Daar werden we voorgesteld aan dr. Stephen Tong, de man wiens naam aan het hele ontstaan en bestaan van het instituut verbonden is. Voor een zaal met om en nabij de drieduizend vooral jonge mensen hield hij een krachtig pleidooi voor een herkenbare christelijke levenshouding. ‘Laat zien, dat je christen bent,’ was zijn boodschap, ‘en maak dat ook zichtbaar in de keuzes die je in je leven maakt op alle levensgebieden.’ Het was een hele ervaring om dat mee te maken, vooral ook als je beseft dat christenen in Indonesië echt tot de minderheid behoren. Ruim vijfentachtig procent van de inwoners van Indonesië behoort tot de islam.
De volgende dag, zondag, mocht ik voorgaan in een van de diensten die op het terrein van het theologisch instituut werden gehouden. Ik preekte in de Engelse dienst, terwijl er tegelijkertijd ook een dienst in het Indonesisch en in het Chinees werd gehouden. En toen was het proberen even wat rust te vinden, want het volgende onderdeel van de reis diende zich al aan.
Preekmarathon
Vroeg in de nacht van zondag op maandag, om precies te zijn om 1.35 uur, vlogen we van Jakarta naar Ambon, waar we om zeven uur ’s morgens aankwamen en meteen na het inchecken in het hotel meegenomen werden naar de eerste bijeenkomsten van de op Ambon georganiseerde gospel rally. Zo’n gospel rally houdt in dat men met instemming van de autoriteiten bij zoveel mogelijk scholen een bezoek brengt en daar voor de verschillende groepen leerlingen evangeliserende toespraken houdt. Een groep studenten van de opleiding in Jakarta was al eerder afgereisd naar dit eiland en wij kwamen hun getal versterken en werden ingeschakeld om mee te doen. De eerste dag, maandag, mochten we de kunst een beetje afkijken maar vanaf dinsdag werden we helemaal ingeroosterd en werden we meegenomen naar verschillende scholen. De ene keer kwam je voor een groep van zo’n tachtig vier-tot-zesjarigen, een andere keer voor honderdvijftig zeven-tot-twaalfjarigen, of voor honderd twaalf-tot-vijftienjarigen, of vijftig zestien-tot-achttienjarigen te staan. Met z’n drieën hebben we zo van dinsdag tot en met vrijdag in totaal een kleine dertig preken gehouden. Die hielden wij in het Engels waarbij onze woorden vertaald werden naar de lokale taal van de mensen op Ambon. Ieder van ons had een eigen tolk.
Enthousiast
De groep studenten uit Jakarta was geweldig enthousiast. Zij voelen zich echt tot deze manier van evangeliseren geroepen. Wij vonden het mooi om met hen op te mogen trekken. Daarbij merkten we wel dat de aanpak daar soms best anders is. En ook, dat men daar heel nauwkeurig bijhoudt hoeveel scholen men bezocht en hoeveel jonge mensen men bereikt heeft. Die aantallen werden ook met ons gedeeld; het betrof ruim driehonderd scholen die bezocht waren waarbij een kleine achtendertigduizend kinderen bereikt waren. Al die jongeren hadden daardoor iets meegekregen van het evangelie. De hoop is dat deze jonge mensen door deze bezoeken aan het denken worden gezet over het geloof en dat er wellicht ook onder hen zodanig in het hart geraakt worden, dat ze gaan nadenken over de vraag of zij misschien ook een opleiding tot dominee of evangelist zouden willen gaan volgen. Heel direct werd dat ook in de toespraken onder woorden gebracht, en werd de vraag concreet gesteld: is het misschien iets voor jou om ook theologie te gaan studeren om ook zelf het evangelie door te kunnen geven?
Het was een hele gebeurtenis, daar op Ambon die best een aanslag deed op onze energie, maar waarvan we vooral met volle teugen genoten hebben.
Dubbele gevoelens
Op zaterdagmorgen vlogen we weer terug naar Jakarta waar we meegenomen werden naar de oude stad. Daar liepen we in en rond gebouwen die tot op de dag van vandaag de herinnering oproepen aan de tijd dat Nederland de lakens uitdeelde in Indonesië. En dan zeg ik het maar eerlijk: dat stuk van onze Nederlandse geschiedenis roept en riep bij ons wel dubbele gevoelens op, vooral ook als je je realiseert dat de oorspronkelijke inwoners van Indonesië niet om onze komst hebben gevraagd. Op Ambon stonden we bij een standbeeld van Martha Christina Tijahahu, een vrijheidstrijdster die met een speer probeerde de Nederlanders die met geweren haar eiland kwamen bezetten tegen te houden. In Jakarta bezochten we het voormalige gouverneurshuis waar de gouverneur zetelde, maar waar ook executies plaatsvonden van mensen die tegen de overheersing van de Belanda (de Hollanders) in verzet kwamen.
Toen we daar als Hollanders rondliepen, hebben we elkaar wel eens aangekeken. Ons bezoek aan Indonesië werd gewaardeerd door de studenten met wie we optrokken, maar je beseft terdege dat wij als Hollanders daar ook een stuk geschiedenis hebben veroorzaakt en achtergelaten waarover je slechts met schaamte kunt spreken.
En dan hoor je daar in Indonesië het evangelie, gebracht door mensen daar, die zeggen: maar Jezus wijst ons een weg waarop we samen verder kunnen. Vanuit het verleden, in het heden, op weg naar Zijn toekomst. Die boodschap konden we meenemen, toen we maandagmorgen vroeg weer naar huis vlogen.
Jan van ’t Spijker, Hoogeveen