In de kamer hing een doodse stilte.
De jonge vrouw aan het voeteneind van het bed keek naar het vertrouwde gezicht dat bleek op het kussen lag. Soms hield ze haar eigen adem in als het te lang stil bleef in het bed. Het lichaam vocht nog, maar haar geest was al bezig afscheid te nemen. Af en toe keerde die weer terug en dan mompelde de vrouw een paar woorden. Handen zochten naar steun en houvast, maar vielen even later machteloos neer. Haar tong streek over de drooggevallen lippen.
De jonge vrouw stond voorzichtig op. Ze streelde de witte handen met daarop de blauwe aderen duidelijk zichtbaar. Gedachten gingen. Haar moeder. Altijd sterk. Altijd zorgend en bezig. En nu?
Ze zakte door haar knieën, boog zich voorover en met een stem, hees door emotie, zong ze zacht:
Ik ga slapen, ik ben moe.
‘k Sluit mijn beide oogjes toe.
Here, houdt ook deze nacht…
Hoe vaak had haar moeder dit niet samen met haar gezongen. Eerst een klein verhaaltje voorgelezen en dan het gebedje. En nu, nu zongen ze het weer samen. Alleen lag zij niet in bed, maar moeder. Ze zag dat om haar mond een lichte trilling ontstond. Zou ze het beseffen?
Opnieuw klonk zachtjes het kindergebedje door de kamer.
Zorg voor arme kind’ren, Heer
en herstel de zieken weer…
De klok vertelde met een slag dat het één uur was geworden. Dan…
Het waren onsamenhangende woorden: Mooi… pa, Folkert… fijn… Dan bleef het even stil, terwijl de mond door bleef bewegen. De woorden waren niet meer te verstaan. Maar het gezicht vertelde dat ze iets moois zag. Haar geest ging al naar Boven, terwijl haar hart nog langzaam maar steeds minder doorpompte. Totdat de laatste slag was gedaan.
De klok gaf aan dat het half twee was. Anderen, nadat ze geroepen waren, naderden het bed. Daar lag ze vredig, alsof ze sliep. Tranen begonnen te stromen. Opgebouwde spanning zocht zich een weg. Het was goed zo. Ze hadden ernaartoe geleefd. Nu was het zover.
De dagen erna waren hectisch. Dan was de dag van de begrafenis aangebroken.
Handen werden geschud. Gecondoleerd. Toch nog vlug.
In de samenkomst werd er stilgestaan bij het laatste ogenblik in haar leven. Hoe ze al stervend iets mocht doorgeven van wat ze zag. Mensen die ze kende. Stonden ze haar op te wachten?
Dan de laatste gang naar het kerkhof. Voeten schuifelen. De stoet trekt langs de graven. Grafstenen vertellen data en namen. Tot ze stil staan bij het geopende graf. Een snik wordt meegenomen door de wind. Dragers stappen opzij.
Oude bekende woorden klinken: wederopstanding van het vlees en een eeuwig leven.
We zijn een jaar verder. Het leven gaat door. Eenieder is weer vervuld met eigen bezigheden en beslommeringen. Echter, in dezelfde kamer is het stil. De televisie kijkt zwart de kamer in. De man in een stoel zit peinzend voor zich uit te staren. Naast het koffiekopje staat een wijnglas. Het is niet eens helemaal leeg. Smaak zit er niet meer aan. Als de klok half twee aangeeft staat hij op. Zijn mond mompelt onverstaanbare woorden.
Douwe Janssen