Op zondag 23 augustus zal dominee J. Bosch verbonden worden aan de
gemeente van de stad Groningen. Ds. N. Vennik, ??n van zijn nieuwe
collega?s, sprak met hem.Zou u iets kunnen vertellen over uw levensloop? Hoe bent u ertoe gekomen predikant te worden?
Mijn spraak zal me niet gauw verraden, denk ik. Dat heb je als je beide ouders bij het onderwijs zitten en ook nog eens uit twee heel verschillende delen van het land afkomstig zijn. Bovendien ben ik ook vaak verhuisd. Maar in Veenendaal ben ik geboren en opgegroeid. In het tweede jaar van het VWO aan het Christelijk Lyceum Veenendaal groeide bij mij het verlangen om predikant te worden. Het doorgeven van het evangelie van Jezus Christus aan wie ook maar trok me enorm. Het is een geweldige boodschap van een geweldige God. En nog steeds weet ik me gedreven om dat evangelie door te geven. Ik moet vaak denken aan de woorden van Jeremia in 20,9 waar hij zegt dat er binnen in hem een vuur brandt. Dat gevoel herken ik. Predikant-zijn is een mooie uitdaging en een prachtig beroep, al is het niet altijd gemakkelijk. Ik zou vandaag direct weer dezelfde keuze maken.
Kunt u iets over uw gezin vertellen?
Nog maar een paar weken geleden hebben Titia en ik samen met de kinderen (en ook familie en vrienden) mogen vieren dat we 25 jaar getrouwd waren. Op zo?n moment besef je hoe rijk je bent met elkaar. Ik heb het enorm getroffen met Titia (die ook in Apeldoorn theologie gestudeerd heeft; ja, zo is het gekomen ?). Bij het werk in de gemeente weet ik me altijd gesteund door haar. We hebben een levendig gezin met vier jongens. We hebben met alle vier een goede band. Als het lukt nemen we tijd voor een bordspel, een stevige discussie, samen muziek maken of in de vakantie een mooie fiets-/wandeltocht. Wilt u het een en ander vertellen over uw ervaringen in Hoofddorp?
Vanaf het begin af aan heeft De Graankorrel (zie: www.degraankorrel.nl) een missionaire kerk willen zijn. Ik heb me er als een vis in het water gevoeld. Noord-Holland is een van de meest onkerkelijke provincies in ons land. We voelden met elkaar een duidelijke roeping om midden in de samenleving het evangelie uit te dragen. In deze onkerkelijke omgeving vroeg dat om een nieuwe doordenking van het gemeente-zijn. In 1997 resulteerde dat in het beleidsplan ?Een stad op een berg?. We wilden ons niet isoleren van de samenleving en we wilden ons ook niet aanpassen aan die samenleving. We kozen ervoor om midden in het maatschappelijk leven als kerk present te zijn met het evangelie van Jezus Christus. In de kerkdiensten wilden we ons richten op zowel kerkelijken als onkerkelijken (zoals je dat ook leest in 1 Korinti?rs 14,24-25). Dat betekent geen eenvoudige en korte preek. Dat is een misverstand dat ik nogal eens tegenkom. Ook onkerkelijke mensen vragen om een goede en doordachte uitleg van de bijbel. Ook zij willen een gedegen inhoud. Vaak hebben ze overigens dezelfde vragen als kerkelijke mensen. Maar het betekent wel dat je als kerk gastvrij bent. Daar hebben we geprobeerd gestalte aan te geven. Verder ontdekten we dat goede cursussen een belangrijke manier zijn om in contact te komen met onkerkelijken. In die jaren heb ik zelf een introductiecursus ontwikkeld voor mensen die op zoek waren naar een gemeente. In tien avonden vertelde ik over de kern van het evangelie en de betekenis van het gemeente-zijn. Ik bewaar aan de ontmoetingen met al die verschillende mensen mooie herinneringen. Maar ik denk ook aan de alphacursus en de huwelijkscursus. We hebben geregeld mensen tot geloof zien komen, vooral ook jongeren. En de jongeren namen vaak weer hun ouders mee!
Tegelijk was het werk in een jonge gemeente niet altijd gemakkelijk. Er moest veel worden opgebouwd en er waren ook teleurstellingen. Maar we zijn dankbaar voor wat God heeft willen geven. Door de jaren heen is de gemeente gegroeid en ze zet zich nog steeds met veel energie in om een missionaire en gastvrije gemeente te zijn.
Hoe ervaart het gezin de overgang van Hoofddorp naar Groningen?
Het voelt een beetje als emigreren (in een klein land is een afstand van 200 km toch heel wat!). In 13 jaar tijd krijg je een hechte band met de gemeente. Ook mijn vrouw en onze kinderen waren actief betrokken bij verschillende gemeentelijke activiteiten (o.a. de muziek). Dat moeten we allemaal achter ons laten. Tegelijk zien we de stap naar Groningen als een mooie uitdaging. De contacten verlopen heel plezierig en er wordt erg met ons meegeleefd. Het lijkt me fijn om samen met de andere predikanten en de kerkelijk werkers te mogen werken aan de opbouw en uitbouw van de gemeente.
Het ambt van predikant is veelzijdig. Waar ligt voor u het zwaartepunt van uw werk?
Dat is ongetwijfeld de verkondiging van het evangelie. Daar gaat voor mij veel tijd in zitten, maar dat moet ook. Een goed doordachte boodschap is belangrijk, juist omdat je weet dat het evangelie van God een grote kracht is en zoveel voor een mens kan betekenen.
Naast werken is er wellicht ook tijd voor een hobby? Hebt u die?
Ik ben gek op reizen en tochten in de natuur maken (met de fiets of te voet in de bergen). Toen ik pas 50 werd kreeg ik van onze vier jongens een prachtig cadeau: een dag mountainbiken in Limburg. Dat was echt super!
Waar kunnen we u ?s nachts voor wakker maken?
Italiaans ijs. Wie weet wel een van de redenen waarom we geregeld naar Italie op vakantie gaan!
In de tijd dat u predikant was in Surhuisterveen bent u al in aanraking gekomen met het Kerkblad voor het Noorden. Hoe kijkt u tegen het Kerkblad aan en bent u bereid aan dit blad uw aandeel te leveren?
Nog jaren nadat we uit het Noorden vertrokken waren, ben ik abonnee gebleven. Maar toen het Kerkblad voor Westen verscheen, heb ik het abonnement stop gezet. Al raadpleegde ik de website nog wel eens. Het is een prachtig blad. Ik wens de redactie van harte Gods zegen bij het werk voor het Kerkblad. Als ik een bijdrage kan leveren, zal ik dat natuurlijk graag doen.
Dan wordt het nu toch echt tijd afstand te nemen van het woordje ?u?. Jan, hartelijk dank voor jouw medewerking aan dit vraaggesprek. We wensen jou en je gezin een gezegende periode in Groningen toe!
Groningen
N. Vennik