Breng je kind bij het kruis (1)
In een speciale uitgave van Opbouw, voornamelijk circulerend in de kring van de NGK, turfde Ad de Boer hoeveel doopleden in de afgelopen 25 jaar zich hebben ontrokken en zijn afgevoerd. Alleen de woorden al doen ons pijn. Hij grijpt daarbij terug op hoe het Centraal Plan Bureau (CPB) voor de Statistiek en het Sociaal Planbureau (SCP) ons al jaren vertellen dat steeds meer mensen de kerk verlaten. Twee op de drie Nederlanders noemen zich buitenkerkelijk. Bij de jongeren is dat al bijna driekwart. In een helder getal: elke maand verlaten 400 jongeren tussen de twaalf en achttien jaar de kerk. Vaak denken we dan: maar bij ons (orthodoxe)kerken niet! Of: God doet niet aan statistieken! En wijsneuziger: statistieken liegen! Ook al is dat voor een deel waar, de cijfers onder ons liegen niet. Ad de Boer turfde aan onttrekkingen/afvoeringen in de NGK in 25 jaar: 2709 doopleden. En bij ons... 8756! En al die ouders in ons midden, voor zover ze nog leven, hebben daar verdriet om. Verdriet vooral wanneer hun eigen kinderen eigen wegen gingen en gaan.
Schuld en schaamtegevoel
Laat ik maar met de deur in huis vallen. Al die ouders, in ieder geval de meesten, worden geplaagd door schuld- en schaamtegevoel. We hebben gefaald! We hebben het fout gedaan! We waren te streng/wettisch! Of juist: we waren te slap! Gevolg van schuld- en schaamtegevoel is: we verzwijgen het voor elkaar, voor de gemeente, mogelijk zelfs voor God. Schuld en schaamte werken verlammend. Het wordt een last en kan zelfs tot bitterheid naar God leiden. Here, U hebt het toch bij doop beloofd en nu blijkt U geen waarmaker van Uw woord! En de stenen van het schuld- en schaamtegevoel stapelen zich op: ik kan mijn kinderen niet veranderen. Ik doe het verkeerd. Ik weet ook te weinig van de Bijbel. Ik kan er ook zo moeilijk over praten. En zo stapelen we de stenen van het schuld- en schaamtegevoel op als bij een grafheuvel waar we onszelf onder begraven. En dan ook nog: niemand helpt puinruimen! Prof. Dr. Wim ter Horst, orthopedagoog, zegt: ?Dat moet niet en is niet vruchtbaar. Bedenk, een kind is geen product van de opvoeding; van het almachtsdenken moeten we af!? Dat is ook zo. Een kind is geen product van de opvoeding. Dat heeft zich bewezen in uw leven. Mogelijk hebt u meerdere kinderen. Lustten ze allemaal hetzelfde eten? Nee! Vonden ze allemaal uw snert lekker? Nee! Sommigen lustten er wel pap van, anderen gruwden alleen al bij de gedachte. Snert beuuuh! Maar ook omgekeerd. Allemaal aten ze wel hetzelfde. Bruin brood, kaas en allerlei ?bijspul? en mogelijk zelfs wel allemaal bruune boon?n. En toch zijn ze niet allemaal van hetzelfde gewicht en van dezelfde lengte en toch zijn ze niet allemaal even gezond. Lag dat aan uw kokkerellen? Natuurlijk niet. Het lag aan ieders lijf en spijsvertering en stofwisseling en hoeveel ze aten. Wat we aanvaarden ten aanzien van de voeding van onze kinderen, moeten we ook aanvaarden ten aanzien van de opvoeding van onze kinderen. Allemaal hetzelfde, maar het werkt verschillend uit.
Onder ogen zien
Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen schuld kan zijn. Wanneer u aanwijsbare fouten hebt gemaakt dan moet u die belijden voor God. Maar ook naar je kind(eren). Het kan gebeurd zijn dat u te weinig tijd voor ze nam. Of dat je de ene voortrok boven de andere. Het kan gebeurd zijn, dat u als vader te hard was of als moeder te verdragend ?om de lieve vrede wil?. Concreet. Hoe kan een door vader geslagen kind nu ooit gaan houden van een lieve hemelse Vader? Hoe kan een geschonden/misbruikt kind nu ooit geborgenheid leren zoeken bij God, wanneer juist daardoor het begrip en gevoel van geborgenheid is vermorzeld? Erken al deze en andere dingen aan je kind(eren). Schrijf dat aan je kind(eren). En wel zo spoedig mogelijk. Wacht daar niet mee tot het sterfbed. Maar al te vaak maak ik dat mee. Dan moet het opeens met vader/moeder/kind allemaal weer goed en glad liggen. Vaak komt het er niet van of is het te laat, met alle bittere gevolgen vandien. Dan hoor ik een grote verlaten zoon als een klein kind snikken: ?Had pa nu maar eenmaal gezegd dat hij dat verkeerd heeft gedaan. Had hij maar een keer gezegd: ?Ik hou van jou! Ik ben trots op je!? Maar nooit en nu dus nooit meer.? Wees en blijf niet trotsig groot voor je kind als een stiemse Grunneger herenboer. Word klein voor je grote kinderen! Maar verder, wanneer u uw kind met liefde hebt opgevoed en hebt laten opvoeden en onderwijzen, zie de doopbelofte, dan werd en wordt Gods wil gedaan. Evengoed kan het dan verkeerd gaan. Kinderen van de liefste, vroomste ouders, kozen toch andere wegen. We kunnen het beste geven wat we hebben en nog komen we aan elkaar te kort. Dus, stop met (vals) schuld- en schaamtegevoel. Breng dat bij de Here, leg het aan de voet van het kruis. Leg je kind(eren) aan de voet van het kruis!
Assen
Stoffer Otten
Gebed voor mijn kinderen
Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast, als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen in Uw verbond bewaren;
en laat ze nooit van U vervreemden, nooit, hun leven lang!
Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen.
Amen.
Geke Wiersma