In 2006 ging onze zoon Rick in opleiding bij de Defensie. De achter ons
liggende vier jaren werden gekenmerkt door twee uitzendingen naar
Afghanistan. Samen (moeder en zoon) hebben we teruggekeken op deze
periode.Rick, waarom ben je bij defensie gaan werken?
Ik ben bij defensie gaan werken, omdat ik een uitdagende baan wilde. Ik houd er niet van om lang stil te zitten. Bij defensief ben je altijd bezig en het werk is altijd weer anders. Vandaar mijn keuze voor defensie.
Realiseerde je je toen al dat je uitgezonden kon worden?
Ja, dat realiseerde ik mij heel goed. Bij de voorlichting werd ons dat meteen verteld. Als je tekent bij defensie, dan teken je ook voor uitzending. Ook tijdens de opleiding wordt het heel vaak gezegd. Het is dus heel belangrijk, dat je daar ook vol voor gaat en niet alleen bij defensie gaat werken om maar een baan te hebben en even goed geld te verdienen. Want als je dat als reden gebruikt, zul je niet met plezier en goed gemotiveerd op uitzending gaan.
Je bent in 2008 en in 2009 op uitzending geweest. Hoe heb je beide uitzendingen ervaren? Was er verschil tussen beide uitzendingen?
Ik heb mijn uitzendingen als mooi, nieuw en spannend ervaren. Want wie komt er nou in dit soort landen terecht, als je niet bij defensie zit? Maar er zat ook een minder mooie kant aan mijn eerste uitzending. Tijdens die uitzending zijn er twee collega?s van mij omgekomen. Je weet, dat het kan gebeuren. Je houdt er rekening mee. Maar als het dan gebeurt, is de klap heel hard. Je wordt wel even weer met beide benen op de grond gezet. Want eigenlijk denk je, dat je na vierenhalve maand gewoon heelhuids naar huis gaat.
Tijdens mijn eerste uitzending zat ik op Kamp Holland in Tarin Kowt. Tijdens deze missie deden we het werk waarvoor we getraind hadden. We gingen vaak voor langere tijd de poort uit. Bij de tweede uitzending zat ik in Kandahar op een hele grote basis waar de Nederlanders ver in de minderheid waren. Onze hoofdtaak was mensen te beveiligen, die van de luchtmachtbasis ergens naar toe moesten. Dat waren meestal dagritten.
Hoe kijk je nu terug op beide uitzendingen nu je al weer een poos terug brengt?
Ik kijk er nog steeds met een heel goed gevoel op terug. Na mijn eerste uitzending leek het zelfs of ik het soms miste om in Afghanistan te zijn. De tweede keer heb ik ook goed ervaren. De tijd daar was op een eigen manier goed en fijn. En vooral interessant en indrukwekkend.
Zou je weer naar Afghanistan gaan of naar een ander land als dat je gevraagd wordt?
Na mijn eerste uitzending wou ik wel meteen terug naar Afghanistan. En dat is ook gebeurd. Ik heb mij opgegeven en binnen het jaar zat ik er weer.
Nu na de tweede keer hoeft het niet zo nodig meer. Ik heb het er erg fijn gehad. Inmiddels is mijn thuissituatie erg veranderd. Om mijn lieve vriendin en haar zoontje 4,5 maand te moeten missen, zou voor mij erg moeilijk worden. En daarom zegt mijn gevoel dat het niet meer hoeft. Ik ben twee keer weggeweest en ik vind het wel goed zo.
Hoe gaat het nu met je? Ben je veranderd, heb je ook last van de uitzendingen?.
Het gaat prima met mij. Ik denk niet dat ik door de uitzendingen erg ben veranderd. Mijn ouders zeggen, dat defensie mij wel positief heeft veranderd. Maar ik heb niet het gevoel dat ik door mijn twee uitzendingen erg veranderd ben. Ik heb er in ieder geval geen nare gevolgen van overgehouden tot nu toe.
Hoe ervaar je de reacties van de mensen in Nederland; je vrienden, de media?
Mijn vrienden en familie en ook mijn vriendin hebben mij altijd gesteund. Dat helpt je toch heel erg de tijd door te komen. Zonder mensen, die iets opsturen of schrijven of gewoon naar je luisteren als je belt, wordt het eenzaam en ook wel saai. Je hebt wel altijd je collega?s om je heen, maar je thuisfront is toch wel het belangrijkste.
En ja, de media, daar kon ik me heel erg aan ergeren. Je hoorde dan vaak dat Nederland er niets te zoeken had en weg moest. Of je hoort dat het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking de missie niet steunt. Dan kan je wel boos worden. Mensen mogen hun mening hebben, maar voor ons mannen en vrouwen in Afghanistan is het of je in de steek gelaten wordt. Wij gaan en weten niet of we terugkomen en dan lees of hoor je die berichten. Daar kon ik me heel boos om maken. Maar nu laat ik het maar voor wat het is. Het is gemakkelijk een mening te hebben en dan zelf lekker thuis blijven en niets doen.
Wat betekent een uitzending voor jou naar het thuisfront, heb je ze gemist?
Ik heb het thuisfront zeker gemist. Je bent weg uit je vertrouwde omgeving. Het is fijn dat ze zo met je meeleven. Ik heb in de totaal 9 maanden uitzending zoveel post gehad dat ik mijn kamer er wel mee kan behangen.
Weet je ook hoe het thuisfront jouw uitzendingen heeft beleefd en er tegenaan kijkt?
Wat ik weet is dat ze het spannend vonden, maar ook trots op me zijn, dat ik dit gedaan heb. Zo lang weg naar een vreemd land, zonder familie, vrienden en je vriendin. Ze wisten ook dat het erg gevaarlijk was.
Ik weet zeker dat ze erg blij waren dat ik gezond terug was. Maar een ding weet ik heel zeker: ze zijn erg trots op me en zullen me onvoorwaardelijk steunen.
Bedankt Rick voor dit gesprek en we wensen je nog veel goeds toe in je werk bij defensie.
Dronten, juni 2010
Aurelia Jonkman