Doe even normaal, man!
Ik hoorde de dag na het ‘normaal’-incident een straatinterview op de radio. Mensen mochten hun mening erover uitspreken. Iemand zei dat hij dit in zijn winkel elke dag kreeg te horen. Hij keek er niet van op dat het ook in ’s lands vergaderzaal plaatsvond. De algemene tendens van de meningen van de geïnterviewden: ‘Moet kunnen. Is tenminste goed helder.’
En we gaan over tot de orde van de dag.
Anderen vinden dat een grens werd overschreden. En wellicht al voor de zoveelste keer. Eerdere incidenten kwamen naar boven. ‘Effe dimmen’ (parlementslid tegen Kamervoorzitter). ‘Deze minister is knettergek’ (volksvertegenwoordiger die een minister van zijn mening over haar voorziet). Fatsoen. Op straat ver te zoeken. Op scholen. In winkels. En nu dan ook – steeds beter zichtbaar – in ons parlement. Je kunt wel zeggen dat een aantal van die 150 mannen en vrouwen ons ook op dit front uitstekend vertegenwoordigen! Zo volk, zo parlement.
Hoe is dat in de kerk? Gaat het aan de kerk voorbij, het afnemend respect? Nee. De kerk is geen ondoordringbare vesting waar het disrespect eenvoudigweg niet door heen kan dringen. Was het maar zo! Woorden en gebaren. Je schrikt er soms van! Mails die beter niet verzonden hadden kunnen worden. De prullenbak op je PC waardig! Catecheten die zich afvragen hoe ze grip moeten houden op een aantal op hen ‘losgelaten’ catechisanten. Waarbij die catecheten regelmatig een vergeefs beroep doen op hun ouders.
Lekt het dan overal? Is onze samenleving lek geslagen? Nee! Wat genoot ik van die gekleurde jongen die niet een ronde verder kwam tijdens een danswedstrijd. Hij kreeg dat te horen met de argumentatie erbij. De jury had voor hem wel een aantal workshops als cadeau zodat hij zich verder kon ontwikkelen. Prachtig om te zien hoe hij reageerde. Hij boog voor de jury. Een aantal Tweede Kamerleden kan wat respect betreft bij hém een workshop volgen…
Is respect tonen een teken van zwakte? Integendeel. Ja, maar je moet toch ‘eerlijk’ zijn tegen elkaar? Jazeker. Maar ‘eerlijk zijn’ en ‘bot zijn’ zijn geen synoniemen! Wat vond ik het heerlijk toen een broeder na afloop van een dienst – tijdens het koffiedrinken - op me afstapte, mij complimenteerde en mij vervolgens verder hielp door in alle rust en met fijngevoeligheid een punt van opbouwende kritiek aan te dragen. Eerlijk was dat en allesbehalve bot! Als het op die manier gebracht wordt is de bereidheid om te luisteren ook groter. Zo kan het. En zo hoort het!
Wat betekenen mijn woorden voor hem, voor haar? Een vraag die we ons vooraf hebben te stellen. Niet voor niets citeerde een lid de Tweede Kamer uit de brief aan Jacobus. U weet wel. Over die tong. Die tong waarmee we God verheerlijken kunnen en nog geen tel later een ander mens in de gordijnen kunnen jagen.
De roeping van de kerk is om het evangelie uit te dragen. Zeker, zeker. Maar zou het binnen het kader van dat evangelie dan ook juist vandaag niet tijd zijn om een cursus omgangsvormen aan te bieden? Ten bate van kerk én samenleving. Dit voorstel geschreven in de hoop dat niemand deze suggestie zal torpederen met de woorden: ‘Doe even normaal, man!’
Groningen
N. Vennik