Noord Nederland geestelijk arm?
U zult zich vast afvragen waarom ik bovenstaande titel boven dit commentaar heb gezet. Dit heeft natuurlijk een reden. In een commentaar wil je iets aan de kaak stellen in de hoop dat het winst oplevert.
Welnu, ik hoorde een paar weken geleden van iemand (geen christelijk gereformeerde) zeggen dat het hem goed deed in het – in geestelijk opzicht – eenzame Friesland een broeder naast zich te hebben. Daar raakte die persoon bij mij een gevoelige snaar. Die uitspraak deed mij verdriet. Want is dat echt zo? Wordt er bijna niet meer Schriftuurlijk bevindelijk gepreekt? Zijn er nog zo weinig gelovigen over? Het is natuurlijk een wonder dat je gelooft. Wedergeboren noemt de Bijbel dat. En wanneer ben je wedergeboren? Als je de Heere lief hebt, als je hart naar Hem uitgaat. In geestelijk opzicht eenzaam? Elia dacht ook dat hij alleen was overgebleven maar er waren er nog altijd 7000 personen die de knie voor Baäl niet hadden gebogen. De Heere opende zijn ogen. Moeten onze ogen ook niet opengaan voor de grote daden van de Heere? Denk eens aan al die broeders en zusters die ‘s zondags optrekken naar Gods huis om daar lof- en dankoffers te brengen en luisteren naar Zijn Woord.
Ik kan mij nog herinneren, dat jaren geleden tijdens een vakantie te Putten de eigenaresse van de camping op zondagochtend tegen mij zei: “Ik ben een vriend ik ben een metgezel van allen die Uw Naam ootmoedig vrezen” (Psalm 119:32). U zegt misschien: dat is geen Friesland maar de Veluwe.
Op mijn werkplek (gemeentehuis in Dokkum) is een groep van zeven personen die iedere maandagochtend samenkomt om te bidden en te danken voor allerlei zaken die zich op het gemeentehuis voordoen. Het zijn mensen uit diverse geloofsgemeenschappen. Natuurlijk zijn er best wel verschillen te noemen in geloofsbeleving. Maar één ding is helder: ze hebben de Heere lief. Hoe ik dat te weten ben gekomen? Door met elkaar te gaan praten over de wezenlijke dingen van het geloof. We staan naast elkaar als broeders en zusters. En het zijn er vast meer op mijn werk dan deze zeven personen. Dan heb ik het alleen nog maar over mijn werk. Noem daarbij de gespreksgroep waar ik lid van ben, mijn directe omgeving, kennissenkring en de kerk. Kortom te veel om op te noemen.
Eenzaam in geestelijk opzicht? Ik kan het me niet voorstellen. Hoe vaak komt het niet voor dat de Heere mensen op onze weg plaatst waarmee we van hart tot hart kunnen spreken over Gods werk in ons leven. Misschien voelt een predikant uit het Noorden zich geroepen eens iets te schrijven over geestelijke herkenning?
Tenslotte wil ik nog een aspect benoemen. Als iemand vindt dat het in geestelijk opzicht eenzaam is in Friesland (lees Noord Nederland), dan zegt dat meer over de persoon zelf dan over zijn of haar omgeving.
Dokkum
Pieter Sijtsma