Op het internet kun je een site vinden met als titel 'Preken die Spreken'. Verschillende predikanten uit de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt hebben er preken op gezet. Een sprekende titel. Want het is waar, door middel van de prediking spreekt de levende God tot ons. Terecht nemen de preken in onze erediensten dan ook een centrale plaats in. Een dienst zonder verkondiging van het Woord is geen eredienst. Het behaagt God, schrijft Paulus, door de dwaasheid van de prediking zalig te maken die geloven. Dat moeten we maar laten staan in een tijd, waarin zien belangrijker is geworden dan horen. Nu zitten er aan een preek allerlei facetten. Gods spreken is veelkleurig en Zijn werk veelzijdig. Geweldig als we met een geopend hart ons door Hem aangesproken weten en de heilbrengende kracht van Zijn Woord en Geest ervaren.
Maar dan, nadat we naar de preek geluisterd hebben. Gaan we dan weer over tot de orde van de dag? Of nemen we de tijd om er na de dienst over te spreken? Ik vrees dat het laatste in de regel weinig of niet gebeurt. Het verbaast me altijd weer hoe uitvoerig er over een voetbalwedstrijd wordt nagepraat. Men is blijkbaar zo onder de indruk van het spel dat men uren lang kan discussiëren over de kleinste details. Waarom kan dat niet na een preek, waarin veel belangrijker dingen ter sprake worden gebracht? Moeten we daar geen tijd voor nemen en ruimte voor maken.
Ik denk aan een gesprek na een kerkdienst in de consistorie. Als emerituspredikant kom je in diverse gemeenten. Wat me opvalt is dat door sommige kerkraden nog even over de preek wordt nagepraat. Maar het komt ook voor dat de broeders, zonder iets over de prediking te zeggen, snel verdwijnen. Ik denk dat iedere predikant en ook student best behoefte hebben aan een korte reactie op het verkondigde Woord. Niet in de zin dat gezegd moet worden dat de prediker het best goed en mooi gezegd heeft, maar dat we met elkaar ons verwonderen over de machtige boodschap van Gods genade in Jezus Christus. Heeft het Woord ons iets gedaan? En als men de indruk heeft gekregen dat er aan de boodschap niet volledig recht is gedaan, durven we dan als broeders de voorganger daar in liefde op te wijzen? Een predikant is niet onfeilbaar en heeft het soms nodig op zijn onvolkomenheden aangesproken te worden. Hij kan er zijn winst mee doen. We zijn er immers om elkaar te dienen.
Spreken over de preken, is het ook niet nodig om dat van tijd tot tijd samen als gemeenteleden te doen. Elke preek roept ongetwijfeld ook vragen op. Wat is het dan mooi en leerzaam om na een dienst met elkaar verder te praten over de gehouden preek. Vooral als je dat doet in groepjes, waarin jongeren en ouderen zitten. Dat bindt niet alleen samen, maar de ouderen kunnen met hun kennis en beleving de jongeren dienen, terwijl de jongeren met het uiten van hun indrukken van het gehoorde Woord merken dat ze door de ouderen serieus genomen worden.
En om nog meer te noemen, hoe is het met het spreken over de preek thuis, in het gezin? Wordt er als we na de kerkdienst thuis zijn gekomen niets meer over de gehoorde preek gezegd? Ik herinner me hoe mijn ouders zo nu en dan na een preek een facet ervan voor ons als kinderen in pasmunt omzetten. Je werd er nog eens extra bij betrokken. En niet zonder zegen. Spreken over de preken, dat is toch onmisbaar?
Heerde
G. v.d. Groep