Het hangt in de lucht: verbinding. Als de bijna onontkoombare tegenbeweging van de individualisering in de samenleving. Als een ongeplande reactie op het verketteren van hen die er niet dezelfde opvattingen op na houden als jij. Het geschreeuw tegen, gescheld op en nihiliseren (is dit een bestaand woord?) van al dan niet reële tegenstanders, maakt dat nu plaats voor het verlangen naar verbinding? Ik stip willekeurig wat zaken aan.
Afgelopen zaterdag zat ik met mijn vrouw aan bij een heerlijke oosterse maaltijd samen met nog zo’n dertig andere voorgangers en hun partners. De maaltijd was georganiseerd door een aantal vrouwen(!) die ernaar verlangden dat die voorgangers elkaar zouden ontmoeten, met elkaar zouden spreken en met elkaar zouden delen. Een ontspannen avond. Maar ook een avond met diepgang. In het Koninkrijk van God heb je elkaar nodig en mogen we invulling geven aan het diepe verlangen van de Heiland: opdat zij één zijn. Op zoek naar wat ons verbindt!
Het CDA vergaderde afgelopen zaterdag. Deze partij bevindt zich in zwaar weer. 12 á 13 zetels in de peilingen. Leiderschapscrisis. Zittend in een door de PVV gedoogd coalitiekabinet. En wat levert het visiestuk van de commissie onder leiding van oud-minister Aart Jan de Geus op? Ik citeer uit de Volkskrant: “De nadruk op de gemeenschap, op de eigen identiteit van bevolkingsgroepen en op de verbinding tussen die afzonderlijke groepen, komt verfrissend over in een tijd waarin slechts de nadruk wordt gelegd op de verschillen tussen groepen en de onmogelijkheid daar verbanden tussen te leggen.” Een bewust andere keuze!
Vorige week las ik een artikel over een pedagoog. Hij slaat bewust een andere weg in. Welk kind is het gelukkigst? Het kind dat sociaal bedreven is. Een kind dat leert om verbinding te maken met anderen. Het gelukkigste kind is niet per se dat met de hoogste cijfers. Of het kind dat het best presteert bij het sporten. Leuke cijfers, prima. En sportief zijn, uitstekend. Maar sociale vaardig zijn staat voorop.
Zomaar drie voorbeelden. Ze dienen niet als wetenschappelijk bewijs. Ze dienen eerder om aan te geven dat ‘verbinding’ momenteel ‘speelt’. Polarisatie: het werkt tijdelijk. De boze Geert Wilders vindt dat terug in de opiniepeilingen; zijn aanhang daalt. De vriendelijk glimlachende vaderfiguur Emile Roemer spreekt momenteel meer aan. Maar ja, hoe lang?
En de rol van de kerk dan? Die laveert tussen twee uitersten. Die dient de Scylla van de sekte te vermijden: een hechte gemeenschap met een duidelijke ‘waarheid’ die met de rug naar de wereld staat. Maar die moet ook niet de keuze maken voor de Charybdis van de lege boodschap: een gemeenschap(?), open naar de wereld, met werkelijk geen idee wat mensen nou eigenlijk met elkaar delen. Wat zou de ‘Aart Jan de Geus’ van (laat ik dicht bij huis blijven) de Christelijke Gereformeerde Kerken in Nederland voor ons op papier zetten?
Scylla en Charybdis zijn zeemonsters uit de Griekse mythologie. Wie bij één van de twee te dicht in de buurt komt wordt onherroepelijk verzwolgen. Zeemonsters komen we in de Bijbel ook tegen. Ze worden daar uitgetekend als vijanden van God. Ik noem – als voorbeeld – Job 26:12: Hij stilde de zee door zijn kracht en verpletterde Rahab (= zeemonster) door zijn beleid. De boodschap van de kerk is niet ‘polarisatie’ noch ‘verbinding’. De boodschap is en blijft dat de Geest van de Here Jezus mee moet varen – om schipbreuk te voorkomen.
Groningen
N. Vennik