Ze hebben er weer gestaan. Dranghekken om het koninklijk gezelschap te beschermen. Als ik dit schrijf moet de inhuldiging nog plaatsvinden. Zal het goed gaan allemaal? We weten natuurlijk allang dat dranghekken niet volstaan. Apeldoorn staat in ons collectieve geheugen gegrift. Maar het is in elk geval iets. Het helpt iets mee om het kwaad op afstand te houden. Op afstand, het biedt geen oplossing voor het kwaad zelf.
Dat doet me denken aan de maatschappelijke tendens om steeds meer regels te maken, om te voorkomen dat er kwaad geschiedt. Regels als dranghekken. Kijken we naar de gedetailleerde wetgeving in het Oude Testament (en we kennen de afloop), dan weten we dat regels niet echt helpen. Toch blijven wij mensen er in geloven, ook christenen. Maar het kwade bloed stroomt waar het niet gaan kan.
Want het ellendige met regels is dat we er hele redeneringen aan vast kunnen knopen om ze in bepaalde omstandigheden buiten werking te stellen. Zo bedachten de farizeeën dat je beter geld kon stoppen in de schatkist van de tempel dan het te geven aan je behoeftige ouders. Het arglistige hart kan altijd iets verzinnen om onder het appel van een medemens uit te komen. We geven maar niet aan goede doelen, want er blijft misschien wel een heleboel aan de strijkstok hangen. Mensen die ongezond (lijken te) leven moeten maar een hogere ziektekostenpremie betalen. Eigen schuld, dikke bult. O ja, onze woorden klinken dan heel logisch, consequent en verstandig. Een toon van morele verontwaardiging over die slechte anderen maakt dat we ons ook nog zelfvoldaan voelen.
En toen kwam op een goeie dag de Koning der koningen uit de hemel. Daar was Hij dan. Zonder dranghekken. Aanraakbaar. Zo wilde Hij met ons zijn. Riskant. Hij wist dat werkelijke goedheid en liefde niet verdragen kunnen worden door het kwade. Niet verdragen maar ook niet verslagen. En dat is pas echt goed nieuws, dat liefde het kwaad overwint. Het kwaad van menselijke jaloezie, manipulatie en wreedheid brak stuk op Jezus’ vergeving, daar aan het kruis. Het brak stuk op zijn volgehouden liefde. Vergeef het hun.
Het verhaal van de dranghekken gaat verder. Jezus maakte de weg naar God vrij. Hij haalde de dranghekken weg. Het voorhangsel van het heilige der heiligen scheurde. Er is onmiddellijke relatie met God mogelijk. En nu is het opletten geblazen dat we niet zelf dranghekken gaan plaatsen. In de vorm van allerlei regels die wij bedenken, voor anderen of voor onszelf. Voorwaarden als de juiste leer of het juiste gedrag. Laat de kinderen tot Mij komen, verhindert ze niet. Doe je dat wel, nou hang dan meteen maar een molensteen om je nek… want je loopt compleet iets moois mis en sleept anderen mee.
De ‘kunst’ voor ons is werkelijk te geloven, werkelijk erop te vertrouwen dat we God kunnen ontmoeten en zo de bron van Leven als een genezende stroom kunnen ontvangen. Een genezing voor ons arglistige hart om werkelijk liefdevol te kunnen worden. Ik wens ons nieuwe koninklijke paar, Willem-Alexander en Maxima, deze ‘kunst’ van geloven en vertrouwen toe!
Hoogeveen
Nynke Sikkema-Holwerda